Pierwszy arbitraż wiedeński
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pierwszy arbitraż wiedeński – traktat z 2 listopada 1938 roku[1], w wyniku którego Węgrom przyznano terytorium o powierzchni 11 927 km², zamieszkane przez 852 tys. osób (południową Słowację i Ruś Zakarpacką). Na tym obszarze 59% ludności (502 680) stanowili obywatele narodowości węgierskiej, 100 tys. osób narodowości słowackiej przekroczyło granicę, wyjeżdżając na Słowację.
Negocjacje prowadzone były w wiedeńskim pałacu Belweder[1]. Poszczególne państwa reprezentowali:
- Niemcy – minister spraw zagranicznych III Rzeszy Joachim von Ribbentrop[1], obecny był także marszałek Rzeszy Hermann Göring,
- Włochy – minister spraw zagranicznych Galeazzo Ciano[1],
- Węgry – minister spraw zagranicznych Kálmán Kánya[1] i minister oświaty, późniejszy premier Pál Teleki,
- Czechosłowację – minister spraw zagranicznych František Chvalkovský[1] i Ivan Krno, jednocześnie wobec federalizacji II republiki[2] udział brali również przedstawiciele reprezentujący:
- Słowację – premier Jozef Tiso i minister sprawiedliwości Ferdinand Ďurčanský,
- Ukrainę Karpacką – premier Augustyn Wołoszyn.
Powstała na mocy arbitrażu granica przebiegała wzdłuż linii: Senec–Galanta–Vráble–Levice–Łuczeniec–Rymawska Sobota–Jelšava–Rożniawa–Koszyce. Granica ta został zniesiona w traktacie paryskim 10 lutego 1947 roku[3].