![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/71/Spanish_State.png/640px-Spanish_State.png&w=640&q=50)
Państwo Hiszpańskie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Państwo Hiszpańskie (hiszp. Estado Español) – autorytarne, przez część badaczy określane jako faszystowskie[4] państwo, istniejące w latach 1939–1975, dyktatura wojskowa Francisco Franco.
1939–1975 | |||||
| |||||
Dewiza: Plvs Vltra Una, Grande y Libre (Wciąż Dalej Jedna, Wielka i Wolna) | |||||
Hymn: Marcha Real (Marsz Królewski) | |||||
Ustrój polityczny | |||||
---|---|---|---|---|---|
Konstytucja |
Ustawy Zasadnicze Królestwa(inne języki) | ||||
Stolica | |||||
Data powstania |
1 kwietnia 1939 | ||||
Data likwidacji |
29 listopada 1975 | ||||
Władca | |||||
Powierzchnia |
504 030 km² | ||||
Populacja (1975) • liczba ludności |
| ||||
• gęstość |
70,6 os./km² | ||||
Waluta |
Peseta hiszpańska (ESP) | ||||
Język urzędowy | |||||
Religia dominująca | |||||
Położenie na mapie![]() | |||||
|
Państwo powstało na skutek zwycięstwa frankistów w hiszpańskiej wojnie domowej, toczonej w latach 1936–1939 pomiędzy nacjonalistami Franco, wspieranymi przez III Rzeszę i Królestwo Włoch Mussoliniego. Druga Republika Hiszpańska została obalona 1 kwietnia 1939, a Franco ogłosił się szefem Państwa Hiszpańskiego. W 1947 Franco ogłosił wprowadzenie monarchii (Reino de España), siebie mianował regentem i zarezerwował prawo wyboru króla. W 1969 Jan Karol I Burbon został wyznaczony oficjalnie następcą Franco, który zmarł 20 listopada 1975.
Wśród historyków i dziennikarzy trwa spór na temat oceny rządów Franco. Część historyków i socjologów uważa ustrój Hiszpanii za totalitarny[5], czy też zmierzający w taką stronę[6].
Media i rząd frankistowskiej Hiszpanii odrzucały takie twierdzenia, twierdząc że państwo powołujące się na idee katolickie nie może być totalitarne. Reżimowe pismo „La Voz de España” uważało za totalitarną III Rzeszę, a system nazistowski według frankistowskich dziennikarzy „osiągnął dla europejskiego narodu najdoskonalszą równowagę między tym, co narodowe, a tym co socjalne”, natomiast za kraje nietotalitarne uznał faszystowskie Włochy, które „uległy siłom kapitalizmu”, a nawet ideologicznego wroga frankizmu, Związek Radziecki[7].