Rodzimy obszar jego występowania to cała niemal Europa i znaczna część Azji[3]. Obecnie jednak jest gatunkiem kosmopolitycznym. Rozprzestrzenił się również na Azorach, w Australii i Nowej Zelandii, w Ameryce Północnej, na Hawajach i w niektórych rejonach Afryki i Ameryki Północnej[3]. W Polsce jest bardzo pospolity na całym obszarze. Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy[4].
Pokrój
Dorosła roślina osiąga 50 do 150 cm wysokości. Roślina łatwa do rozpoznania, jedynie mylona z ostami lub popłochem, oba gatunki są dwuletnie i tym samym wytwarzają zdecydowanie słabiej rozwinięty system korzeniowy[5].
Obła, ale lekko kanciasta, w górnych partiach silnie rozgałęziona i nieco pajęczynowato owłosiona[5]. Roślina wytwarza długie i dobrze rozwinięte rozłogi[6].
Liście wydłużone, o bardzo zmiennym kształcie: od wrębnych, aż po sieczne, kolczaste. Z wierzchu zielone i nagie, pod spodem szarawe z kutnerowatym nalotem. Dolne na krótkich ogonkach, pozostałe siedzące. Siewka — łodyżka podliścieniowa jest krótka, naga barwy biało-zielonej. Liścienie odwrotnie jajowate lub owalne wydłużone, na obu końcach zaokrąglone osadzone na nagich zielonych, krótkich ogonkach. Siewka jest rozetą ze skrętolegle ułożonymi liścieniami i liśćmi. Pierwsze liście jajowate kolejne coraz bardziej wydłużone na szczycie i u nasady zwężające się, na brzegach ząbkowane kolczaste. Blaszki liściowe pod spodem popielate z powodu gęstego pajęczynowatego owłosienia[7].
Roślina dwupienna. Kwiaty zebrane w kwiatostan zbiorowy. Tworzą go liczne, jajowatowalcowate koszyczki o barwie fioletowej lub różowej, rzadziej białe. Koszyczki z kolei tworzą baldachogrono. Pojedynczy koszyczek ma wraz z kwiatami długość 15-20 mm, a owocujący do 35 mm. Puch kielichowy (podczas przekwitania) dłuższy od korony. Korona podzielona niemal do nasady na 5 płatków. Pręciki o nagich nitkach. Kwiaty żeńskie o bardzo silnym aromacie[5][8].
Bardzo silnie rozwinięty – głęboki i silnie rozgałęziony[8].
Rozwój
Bylina, geofitkorzeniowy[8]. Kwitnie od lipca do października, przedprątne kwiaty zapylane są przez owady[9]. Jedna roślina wytwarza około 1-5 tysięcy nasion, które jednak mają małą zdolność kiełkowania – kiełkuje tylko niewielka ich część. Zachowują zdolność kiełkowania do 20 lat. Kiełkują wiosną. Roślina rozmnaża się głównie przez oderwane rozłogi korzeniowe, rzadziej przez nasiona[6].
Siedlisko
Roślina synantropijna, rosnąca głównie na siedliskach ruderalnych i segetalnych; na ścierniskach, w ogrodach, na łąkach, pastwiskach i trawnikach, na nieużytkach, terenach kolejowych, wysypiskach, poboczach dróg, w rowach, nad rzekami. Rośnie na wszystkich typach gleb, ale najchętniej na dobrze przewietrzanych, zasobnych w składniki pokarmowe, toleruje silnie zasolone gleby[8]. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Artemisietea vulgaris[10].
Skład fitochemiczny
Ziele zawiera laktony, polifenole, alkaloidy (taliacyna, raufolina), fitosterole, luteolinę. W korzeniu znajdują się alkaloidy i fitosterole[11].
W uprawach rolnych jest uciążliwym chwastem, szczególnie na pastwiskach. Rozmnaża się bardzo łatwo; każdy odcięty kawałek pędu może utworzyć nową roślinę. Na poziomych pędach podziemnych stale tworzy nowe pączki dające początek nowym pędom nadziemnym[9]. Próg szkodliwości gospodarczej we wszystkich uprawach waha się od 0,5-1,0 rośliny/m²[7].
Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI:10.1371/journal.pone.0119248, PMID:25923521, PMCID:PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
JakubMowszowicz:Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych.Warszawa:WSiP,1986. ISBN83-02-00607-6. Brak numerów stron w książce
WładysławMatuszkiewicz:Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski.Warszawa:Wyd. Naukowe PWN,2006. ISBN83-01-14439-4. Brak numerów stron w książce