Loading AI tools
estoński film 1969 Grigorija Kromanova Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ostatnia relikwia (est. Viimne reliikvia) – radziecki film historyczno-kostiumowy z 1969 roku w reżyserii Grigorija Kromanova, zrealizowany w języku estońskim. Film powstał na podstawie powieści Eduarda Bornhöhe Książę Gabriel lub ostatnie dni klasztoru Pirita (1893). Nazywany jest przez wielu filmoznawców „estońskim filmem kultowym”[1][2].
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji | |
Data premiery |
23 marca 1970 |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
86 minut |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Główne role |
Aleksandr Gołoborodko |
Muzyka |
Tõnu Naissoo |
Zdjęcia |
Jüri Garš |
Kostiumy |
Helve Halla |
Wytwórnia | |
Dystrybucja |
Tallinnfilm |
Akcja filmu rozgrywa się[3] podczas powstania chłopskiego w czasie wojen inflanckich i dominacji Kościoła katolickiego[4]. Rycerz Hans von Risbieter otrzymuje od umierającego ojca szkatułkę z ostatnimi relikwiami świętej Brygidy[5]. Relikwie te chcą przejąć siostry zakonne z klasztoru Pirita, którym rządzą przeorysza i jezuicki brat Johannes, aby zyskać sławę i pomnożyć dochody dzięki odwiedzającym ich pielgrzymom[2][4]. Rycerz zgadza się pod warunkiem, że zakonnice oddadzą mu za żonę niezwykle piękną Agnes von Mönnikhusen, która przygotowuje się do ślubów wieczystych. Dziewczyna kocha jednak dzielnego Gabriela, który marzy o wolności Estonii. Ucieka z nim i przyłącza się do estońskich rebeliantów. Za nią podąża Hans i rycerz Ivo Schenkenberg[5].
Film powstał w Estońskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej. Film został wyprodukowany w wytwórni Tallinnfilm, w czasie kiedy przedsiębiorstwa filmowe zostały znacjonalizowane i zinstrumentalizowane jako narzędzie propagandowe komunistycznego reżimu. Antyniemiecki i antyklerykalny ton Ostatniej relikwii pozostawał w zgodzie z polityczną koncepcją radzieckiego przemysłu filmowego[1].
Reżyserem filmu był estoński reżyser filmowy i teatralny Grigori Kromanov. Scenariusz napisał pisarz Arvo Valton. Film został nakręcony w ciągu kilku miesięcy od wiosny do jesieni 1969 roku. Role aktorów rosyjskich i łotewskich zostały zdubbingowane przez aktorów estońskich[6].
Znaczna część akcji rozgrywa się w klasztorze Pirita, poświęconego św. Brygidzie, leżącym nad rzeką Pirita (współcześnie w dzielnicy Tallinna Pirita)[2]. Oryginalne średniowieczne budynki klasztoru są obecnie ruinami i stanowią zabytek kultury. Po zakończeniu okupacji sowieckiej przywrócono strukturę organizacyjną wraz z zakonnicami[7][8].
Zdjęcia kręcone były na Starym Mieście w Tallinnie, w kościele św. Mikołaja, w biskupstwie Kuressaare i nad rzeką Ahja w rezerwacie Taevaskoja[9]. Na plaży estońskiej wioski Virtsu zbudowano makietę klasztoru Pirita. Kilka scen plenerowych zostało nakręconych na Łotwie, w pobliżu rzeki Gauja[1][3].
Budżet sowieckich filmów fabularnych, w tamtym czasie, wynosił 330 000 rubli. Zespołowi realizującemu film Ostatnia relikwia udało się uzyskać ponad dwukrotnie większy budżet – 750 000 rubli[1]. Inwestycja ta opłaciła się, ponieważ już w pierwszym roku sprzedano 772 000 biletów tylko w Estonii, co było dużym sukcesem, gdyż liczba populacji Estonii wynosiła około 1 300 000[1]. W całym ZSRR, w 1971 roku sprzedało się 45 mln biletów[10]. Film został rozpowszechniony przez radzieckiego dystrybutora filmów w ponad 80 krajach[10].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.