![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/dd/Goya-Guerra_%252805%2529.jpg/640px-Goya-Guerra_%252805%2529.jpg&w=640&q=50)
Okrucieństwo
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Okrucieństwo – skłonność do zadawania, bez powodu albo dla własnej przyjemności, cierpień ludziom i zwierzętom (znęcanie się) lub lekceważenia ich cierpień i nieszczęść. Jednym z przejawów okrucieństwa są tortury.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/dd/Goya-Guerra_%2805%29.jpg/640px-Goya-Guerra_%2805%29.jpg)
Okrucieństwo jest rozpatrywane zarówno w kategoriach psychologicznych, jak i prawnych. 8. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych zakazuje stosowania kar okrutnych bądź wymyślnych[1]. Również Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej stanowi w Artykule 40: Nikt nie może być poddany torturom ani okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu i karaniu. Zakazuje się stosowania kar cielesnych[2].
Okrucieństwo od początku było częstym tematem dzieł literatury pięknej. Tematowi okrucieństwa w literaturze i kulturze europejskiej poświęcony został cykl seminariów organizowanych przez Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i Wydział Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie[3]. Antonin Artaud sformułował koncepcję Teatru okrucieństwa, jednak samo zjawisko istniało w dramacie od zawsze. Wyjątkowo krwawe były sztuki elżbietańskie, na przykład Tragedia hiszpańska Thomasa Kyda i Tytus Andronikus Williama Szekspira. Studium okrucieństwa stanowi opowiadanie Edgara Allana Poego Studnia i wahadło, opowiadające o więzieniu hiszpańskiej inkwizycji[4]. W sztukach plastycznych znanym przedstawieniem okrucieństwa są Okropności wojny Francisca Goi.