Loading AI tools
cykl obrazów Vincenta van Gogha Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ogród poetów – zbiorczy tytuł cyklu 4 obrazów namalowanych przez Vincenta van Gogha jesienią 1888, mających za temat fragment parku publicznego. Wszystkie te dzieła powstały podczas pobytu artysty w miejscowości Arles. Obraz Ogród poetów II zaginął, zachował się tylko jego szkic.
Autor | |
---|---|
Data powstania |
1888 |
Medium |
rysunek tuszem |
Wymiary |
13,5 × 17,0 cm |
Miejsce przechowywania | |
Lokalizacja |
20 lutego 1888 van Gogh przyjechał do położonego na południu Francji, w Prowansji, miasteczka Arles. W maju dzięki finansowej pomocy brata Theo wynajął położony przy placu Lamartine „Żółty Dom”, do którego wprowadził się we wrześniu tego samego roku. Z okien sypialni na piętrze miał widok na niewielki, porośnięty bujną roślinnością park publiczny, służący celom rekreacyjnym. Pierwszy z serii obrazów przedstawia południowo-wschodni fragment ogrodu wewnątrz parku, o czym świadczy widoczna w tle, wystająca ponad listowiem jasnofioletowa dzwonnica średniowiecznego kościoła św. Trofima[4].
W liście do brata, napisanym w połowie września 1888, Vincent tak opisywał malowany przez siebie obraz:
Kilkanaście dni później do kolejnego listu dołączył szkic obrazu Ogród poetów II (obecnie zaginionego), określając go jako uzupełnienie do Ogrodu poetów I:
Ten pogodny, słoneczny pejzaż stanowił pierwszy z serii czterech obrazów przeznaczonych do dekoracji sypialni Paula Gauguina, który miał wkrótce z Vincentem zamieszkać w „Żółtym Domu”. Miał też stanowić argument w dialogu z potencjalnym współpracownikiem. Obrazy z cyklu Ogród Poetów stały się wizualną manifestacją słów zawartych w listach pisanych wówczas przez van Gogha. Malowany grubym impastem obraz ukazuje przejście między latem a jesienią. Przywołując renesansowych poetów, Petrarkę i Boccaccia, van Gogh miał na myśli Gauguina i siebie:
Widząc siebie w roli Boccaccia pracującego pod nadzorem starszego mistrza wyrażał tym samym nadzieję, że ich współpraca w planowanej kolonii artystycznej w Arles będzie przypominać współpracę dawnych poetów. Wyrazem osobistych nadziei, a zarazem obaw artysty związanych z ich przyszłą współpracą, była symbolika roślin występujących na obrazie: oleandru – oznaczającego Boccaccia i nadzieję na owocną współpracę, wierzby płaczącej – symbolizującej żałobę i opuszczenie, i cyprysu – uosabiającego śmierć i nieśmiertelność[4].
Idylliczny obraz przedstawia dwoje kochanków w błękicie, trzymających się za ręce cieniu dostojnego i bujnego drzewa, które ocienia ich i chroni. To drzewo jest głównym tematem obrazu – wspaniała, błękitna jodła, którą van Gogh podziwiał[8].
Dał temu wyraz w liście do brata:
Obraz zaskakuje diagonalnym podziałem: jedna połowa niewielkiej, kameralnej przestrzeni, to w całości kolorowa roślinność, druga zaś – to piaszczysta ścieżka i spacerująca po niej para. To skośna linia ścieżki, przedłużona krawędzią konarów drzewa z lewej strony wytycza śmiały podział obrazu. Dwie postacie stojące w cieniu rzucanym na ścieżkę przez drzewo, to jedyne pionowe elementy obrazu.
Zachwycająca jest na obrazie harmonia odcieni. W panującą, niebieskawą tonację van Gogh wprowadził bogactwo zieleni i błękitów i ich jaśniejszych odcieni, rozpraszając je dla kontrastu kilkoma muśnięciami cieplejszej barwy. Ten świat błękitu i zieleni zawiera w sobie szerokie spektrum: od światła do ciemności, od barw ciepłych do zimnych, od barw intensywnych do neutralnych. Kontrasty kolorystyczne charakteryzują również ścieżkę, ciemniejszą na pierwszym planie, oświetloną w dalszej partii. Z prawdziwym mistrzostwem artysta oddał bujność drzewa, rysując jego fakturę przy pomocy szybko ciągnionych, kolorowych, skośnych i zbiegających się linii, dodatkowo uwydatniających diagonalny podział obrazu[8].
Ostatni obraz cyklu van Gogh opisał w następujących słowach załączając dodatkowo szkic poglądowy:
Cztery obrazy z cyklu Ogród poetów, przeznaczone były do dekoracji pokoju Gauguina i miały stanowić dla jego oczu przykład lirycznych przyjemności, jakie ma do zaoferowania południe Francji. Wszystkie one posiadają poetycki urok, który jest rzadkością w obrazach van Gogha i oferują szczególne poczucie harmonii. Nastrój przyrody idzie tu w parze z łagodnym usposobieniem spacerujących ludzi. Ludzie połączeni są w pary – innymi słowy – jako motyw dzieła stanowią jawną zachętę do lirycznych nastrojów. Ogród sam w sobie jest dostępny, swojski, oferujący ludzki kontakt poprzez swoje wypielęgnowane krzewy, przyjazne ścieżki i brak niedostępnych, agresywnych zarośli. Człowiek jest w harmonii przyrodą, jak gdyby zawsze tak było i zawsze tak miało być. Van Gogh bodaj po raz pierwszy dał upust takiemu poczuciu harmonii z egzystencją. Niewątpliwie taką pogodę ducha wywołują sugestywnie ponadczasowe sfery sztuki Gauguina. Podobny nastrój w obrazach van Gogha można przypuszczalnie wytłumaczyć jako próbę ustanowienia przez niego czegoś, co łączy jego własną sztukę i sztukę Gauguina; choć ten ostatni nie zjawił się jeszcze w Arles, to jego obecność daje się mocno odczuć w sercu i umyśle van Gogha, na jego płótnie i na palecie[11].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.