Offa z Esseksu

Offa – król Esseksu^[1]. Początkowo współrządził wraz z Sigeheardem i Swaefredem, a następnie władca samodzielny, który abdykował, by udać się do Rzymu. Należy zaznaczyć, że jego dokładny status jest nieznany: na dokumentach widnieje jako współwładca, miał też prawo do dysponowania ziemią, ale Beda pisze o nim jak o następcy, a nie rzeczywistym władcy^[2].

Offa

król Esseksu
Okres	709
Poprzednik	Sigeheard, Swaefred
Następca	Sigeheard, Swaefred
Dane biograficzne
Data urodzenia	data nieznana
Data śmierci	data nieznana
Ojciec	Sighere
Matka	Osyth?

Offa był synem Sighere. Niektórzy badacze uważają, że jego matką była św. Osyth, jednak ówczesny kronikarz Beda Czcigodny nic o tym nie wspomina. Tłumaczyłoby to jednak imię młodego władcy – wszyscy pozostali królowie Esseksu nosili imiona zaczynające się od „S” na cześć założyciela dynastii Sleddy^[3].

Młody Offa był w ciężkiej sytuacji – miał prawo do tronu Esseksu, był jednak znacznie młodszy od panujących kuzynów Sigehearda i Swaefreda^[4]. Mimo to zdecydował się upomnieć o należne mu dziedzictwo w 709 roku.

Przypisuje mu się darowiznę dla biskupa Londynu Waldhere – miał mu przekazać ziemię w Hemel Hempstead. Część badaczy przypisuje mu również podpis pod dokumentem ofiarującym grant dla kościoła w Worcester. Dokument ten jest podpisany przez Offę z Mercji, ale istnieje prawdopodobieństwo pomyłki jednego z kopistów, tym bardziej że władca jest określony słowem subregulus („współwładca”), co wskazuje na Essex, a nie Mercję^[5].

Nie wiadomo, co skłoniło Offę do abdykowania w 709, porzucenia żony i majątku, oraz udania się do Rzymu. Być może rzeczywiście wybrał życie zakonne, a być może był to rodzaj politycznej banicji^[4]. Jakiekolwiek były przyczyny – dołączył do Cenreda z Mercji (który również zrezygnował z władzy w swoim kraju) i razem udali się do Rzymu, gdzie przyjęli święcenia i do śmierci wiedli skromne życie zakonne^[2].

Przypisy

1. Bohdan Lapis: Rex utilis. Kryteria oceny władców germańskich we wczesnym średniowieczu, od połowy V do początku VIII wieku. Poznań 1986, s. 230.
2. Beda Czcigodny: Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum, księga V, rozdz. 19. [dostęp 2010-10-20]. (ang.).
3. B. Yorke, s. 77.
4. B. Yorke, s. 74.
5. P. Sawyer: Anglo-Saxon Charters. British -Academy – Royal Historical Society. [dostęp 2010-10-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-23)]. (ang.).

Bibliografia

• Barbara Yorke: Królowie i królestwa Anglii w czasach Anglosasów 600-900. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 67–84. ISBN 978-83-01-16169-9. (pol.).
• Peter Clemoes: Anglo-Saxon England. Cambridge University Press, 2007, s. 22–23. ISBN 978-0521038386. (ang.).