Odbitka kolodionowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Odbitka kolodionowa (celoidynowa[1]) – pozytyw fotograficzny na papierze pokrytym warstwą barytową i warstwą kolodionu zawierającą chlorek srebra. Obraz uzyskiwało się poprzez kopiowanie (ang. printing-out print, POP), tzn. stykowe naświetlanie papieru przez negatyw aż do pełnego pojawienia się obrazu.
Technika ta powstała w wyniku prac prowadzonych przez różnych badaczy. Stosowana była zarówno przez zawodowych fotografów, jak i amatorów, w okresie od ok. 1870 do ok. 1930, gdy wyparta została przez różnego rodzaju papiery żelatynowo-srebrowe[2].