Oblężenie Dyjamentu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Oblężenie Dyjamentu miało miejsce w lipcu 1608[1], podczas wojny polsko-szwedzkiej 1600-1611.
Wojna polsko-szwedzka (1600–1611) | |||
Czas | |||
---|---|---|---|
Miejsce |
Dyjament | ||
Terytorium |
Inflanty (dzisiejsza Łotwa) | ||
Przyczyna |
Szwedzka ofensywa w Inflantach w 1608 | ||
Wynik | |||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
57°02′08,3″N 24°00′41,9″E |
Marsz na Dyjament był jednym z pierwszych celów wojska szwedzkiego w czasie kampanii roku 1608. Szwedzi zamierzali wykorzystać nieobecność Chodkiewicza w Inflantach oraz niski poziom przygotowań zamków inflanckich (będących w posiadaniu Rzeczypospolitej). Pierwszeństwo Dyjamentu było podyktowane tym, że leżał blisko Rygi (dziś jest jedną z jej dzielnic), a także pozwalał na blokadę miasta od strony morza.
Gdy Szwedzi podeszli pod twierdzę, jej dowódca, Franciszek Białłozor, zadecydował o poddaniu twierdzy z możliwością swobodnego wyjścia oblężonych. Szwedzi wzięli całą artylerię, a także uzyskali dobre miejsce do zagrażania Rydze.
Niektórzy historycy[2] poddali komendanta Dyjamentu surowej krytyce, twierdząc, że 130 – osobowa załoga, a także duże wsparcie 40 armat, było siłą wystarczającą do zatrzymania armii Mansfelda przez pewien czas. Sam Jan Karol Chodkiewicz pisał o Białłozorze, iż „gryzie się haniebnie”[3]. Jednakże według innej teorii[4], Białłozorowi brakowało żywności i pieniędzy, bez widoku więc na odsiecz musiał twierdzę w końcu oddać. Jeszcze bardziej tajemniczo wygląda cała historia w świetle przytoczonego przez Naruszewicza listu senatu polskiego do komisarzy szwedzkich: „(...) Albowiem i podczas tego z nami o uchylenie wojny traktowania, przeciwko danej wierze i słowu, wojska wasze do Inflant wprowadziliście; zamek Dyamencki, o czem nam w tych dniach doniesiono jest, zdradą opanowaliście...”[5].