![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/cb/Prostredn%25C3%25BD_chrb%25C3%25A1t_LM2017_%25282%2529.jpg/640px-Prostredn%25C3%25BD_chrb%25C3%25A1t_LM2017_%25282%2529.jpg&w=640&q=50)
Niżni Pośredni Wierszyk
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Niżni Pośredni Wierszyk (słow. Nižný Prostredný chrbát) – odcinek grani Pośredniego Wierszyka w słowackiej części Tatr Wysokich pomiędzy Wyżnią (ok. 2080 m) i Niżnią Przybylińska Przełęczą (ok. 1905 m). W najwyższym punkcie osiąga wysokość około 2100 m. Nazwa pochodzi od Pośredniego Wierszyka, tego zaś od słowa wierch. Nazwy poszczególnych formacji w Pośrednim Wierszyku opublikował Andrzej Skłodowski w numerze 1 czasopisma Taternik w 1973 r.[1]
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/cb/Prostredn%C3%BD_chrb%C3%A1t_LM2017_%282%29.jpg/640px-Prostredn%C3%BD_chrb%C3%A1t_LM2017_%282%29.jpg)
Ma długość około 800 m. Na południe, do dna Doliny Hlińskiej, opada stokiem o wysokości około 220 m w lewej części (patrząc od dołu) i 400 m w prawej części. Cała górna część tego stoku jest trawiasta i równomiernie nachylona. Poniżej wysokości około 1800 m stok staje się bardziej stromy, piarżysty i poprzecinany wieloma trawiastymi rynnami, pomiędzy którymi są skalne ścianki o wysokości poniżej 10 m. Niektóre, mniej strome miejsca stoku zarastają kosodrzewiną. Na północ, do dna Doliny Ciemnosmreczyńskiej, z Niżniego Pośredniego Wierszyka opada stok o wysokości do 300 m, przy podstawie mający szerokość do 900 m. Po obydwu stronach ograniczają go żebra będące najbardziej stromymi fragmentami całego stoku. Cała środkowa część stoku jest piarżysto-trawiasta, w najniższej części podcięta ściankami o wysokości do kilkudziesięciu metrów. W górnej, piarżystej części wyróżnia się stroma i gładka płyta – jest to jedyna płyta na tym stoku[1].
Na Niżnim Pośrednim Wierszyk pierwsi bywali koziarze[1], rejon ten był ulubionym miejscem polowań na kozice zakopiańskich koziarzy[2]. Potem bywali tutaj pierwsi tatrzańscy turyści. Pierwsze przejście zimowe: Jerzy Hajdukiewicz, Zbigniew Hegerle, Jan Staszel w kwietniu 1949 r.[1]. Drogi wspinaczkowe:
- Granią od Koprowego Wierchu do Niżniej Przybylińskiej Przełęczy; 0+ w skali tatrzańskiej (z ominięciem Palca), czas przejścia 2 godz.
- Środkową częścią północnego zbocza; 0, pod koniec 0+, czas przejścia 1 godz.
- Lewą częścią północnego zbocza; 0+, 1 godz.[1]
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/17/Koprowy_WierchPo%C5%9Bredni_Wierszyk_T41_%282%29.jpg/640px-Koprowy_WierchPo%C5%9Bredni_Wierszyk_T41_%282%29.jpg)