Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Niezależni sportowcy olimpijscy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2012 – drużyna składająca się z czterech sportowców: trzech mężczyzn i jednej kobiety podczas igrzysk, które rozgrywano w brytyjskim Londynie. Nie zdobyli oni żadnego medalu. Uczestniczyli w 4 spośród 26 rozgrywanych dyscyplin[1]. Chorążym ekipy była amerykańska piłkarka Brooklyn Kerlin, która nie brała udziału sportowego w igrzyskach[2]. W skład drużyny weszło trzech zawodników z byłych Antyli Holenderskich (wszyscy z nich to mieszkańcy Curaçao) i 1 z Sudanu Południowego[3]. Początkowo sportowcy z Kuwejtu mieli także uczestniczyć w igrzyskach jako niezależni sportowcy olimpijscy[4]. Najmłodszą przedstawicielką Curaçao była Philipine van Aanholt, która w dniu rozpoczęcia igrzysk miała dwadzieścia lat i sześćdziesiąt sześć dni, zaś najstarszym z Curaçao był Reginald de Windt, który miał dwadzieścia osiem lat i dwieście czterdzieści pięć dni[1]. Jedyny przedstawiciel Sudanu Południowego miał dwadzieścia osiem lat i sto dwa dni. Wszyscy niezależni olimpijczycy zadebiutowali na igrzyskach[1][5].
Kod MKOl |
IOA | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Letnie Igrzyska Olimpijskie 2012 Londyn | ||||||
Chorąży |
Brooklyn Kerlin | |||||
Liczba zawodników |
4 w 4 konkurencjach w 3 dyscyplinach | |||||
|
Był to trzeci występ niezależnych sportowców olimpijskich na igrzyskach olimpijskich. Poprzednio startowali w 1992, na igrzyskach w Barcelonie i na igrzyskach w Sydney w 2000 roku[6]. Najlepszym dotychczasowym wynikiem niezależnych olimpijczyków był start sportowców z Federalnej Republiki Jugosławii i Macedonii w 1992. Zdobyli wtedy trzy medale (wszystkie w strzelectwie) – srebrny Jasny Šekarić i dwa brązowe Aranki Binder i Stevana Pletikosicia. Zajęli wtedy czterdziestą czwartą pozycję w klasyfikacji medalowej[7].
Najlepszymi wynikami osiągniętymi przez ekipę niezależnych sportowców olimpijskich na igrzyskach w 2012 było ósme miejsce w biegu półfinałowym na 400 metrów Liemarvina Bonevacii[8] i siedemnasta pozycja Reginalda de Windta w turnieju judoków w konkurencji do 81 kg[9].
10 października 2010 Antyle Holenderskie w wyniku referendum rozpadły się na 5 osobnych terytoriów[10]. Na 123 sesji MKOl organizacja ta wycofała uznanie dla narodowego komitetu olimpijskiego Antyli Holenderskich. Do igrzysk w Londynie nie zostały utworzone narodowe komitety olimpijskie nowo powstałych krajów. MKOl wprowadził tymczasową strukturę, która miała za zadanie koordynację występu na londyńskich igrzyskach sportowców z byłych Antyli Holenderskich[3][11].
Sudan Południowy w wyniku przeprowadzonego referendum uzyskał niepodległość 9 lipca 2011[12]. W państwie tym do dnia rozpoczęcia zmagań olimpijskich nie powstał jeszcze narodowy komitet olimpijski. Międzynarodowy Komitet Olimpijski podobnie jak w przypadku olimpijczyków z Antyli Holenderskich dał możliwość startu jedynemu zakwalifikowanemu przedstawicielowi Sudanu Południowego, czyli maratończykowi Guorowi Marialowi[3].
Pod flagą olimpijską mieli konkurować także sportowcy z Kuwejtu, ponieważ MKOl 24 maja zawiesił Kuwejcki Komitet Olimpijski na okres dwóch lat. 14 lipca MKOl wycofał jednak zawieszenie i sportowcy z Kuwejtu mogli rywalizować pod własną flagą[4].
Lp. | Sport | Mężczyźni | Kobiety |
---|---|---|---|
1. | Judo | 1 | 0 |
2. | Lekkoatletyka | 2 | 0 |
3. | Żeglarstwo | 0 | 1 |
Łącznie | 3 | 1 |
Jedynym niezależnym judoką był przedstawiciel Curaçao Reginald de Windt. Najlepsi awansowali dzięki zajmowanej przez nich pozycji w rankingu (de Windt był sklasyfikowany w rankingu na 210. miejscu, tak więc nie mógł się zakwalifikować w ten sposób[13]). Jednym z turniejów kwalifikacyjnych do igrzysk w Londynie były rozgrywane tego samego roku Mistrzostwa Panamerykańskie w kanadyjskim mieście Montreal. De Windt zajął w nich siódme miejsce[14], jednak z tych mistrzostw tylko dwóch judoków zdołało się zakwalifikować do igrzysk – Omar Simmonds Pea z Panamy oraz wspomniany de Windt, ponieważ każdy kraj mógł wystawić tylko jednego zawodnika z tych eliminacji w danej konkurencji w judo[13].
W Londynie startował w kategorii wagowej do 81 kilogramów. Zmagania zaczął od drugie rundy, czyli od 1/16 finału. Zawody tej rundy rozpoczęły się we wtorek 31 lipca. De Windt stanął do pojedynku w piętnastym pojedynku. Jego przeciwnikiem był reprezentant Rosji, Iwan Nifontow, z którym przegrał 0,0,0,4-1,0,0,0 odpadając tym samym z rywalizacji o medale[15]. W tej konkurencji zwyciężył Koreańczyk Kim Jae-bum. De Windt został sklasyfikowany na 17. pozycji ex aequo z zawodnikami, którzy odpadli w tej samej rundzie[16].
Zawodnik | Konkurencja | 1/32 | 1/16 | 1/8 | Ćwierćfinał | Półfinał | Repesaże | O 3. miejsce | Finał | |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Przeciwnik Wynik |
Przeciwnik Wynik |
Przeciwnik Wynik |
Przeciwnik Wynik |
Przeciwnik Wynik |
Przeciwnik Wynik |
Przeciwnik Wynik |
Przeciwnik Wynik |
Pozycja | ||
Reginald de Windt | - 81 kg | BYE | Iwan Nifontow P 0,0,0,4-1,0,0,0 |
NQ | 17. |
Podczas letnich igrzysk olimpijskich w Londynie wystąpiło dwóch niezależnych sportowców olimpijskich. Był nim pochodzący z Curaçao lekkoatleta specjalizujący się w biegu na 400 metrów Liemarvin Bonevacia i południowosudański maratończyk Guor Marial[17].
Minimum kwalifikacyjne jakie musiał wypełnić zawodnik startujący w biegu na 400 m był czas poniżej 45,30 (minimum A) lub 45,90 (minimum B). Wynik ten zawodnik musiał uzyskać pomiędzy 1 maja 2011 a 8 lipca 2012[18]. Bonevacia wypełnił minimum B 28 kwietnia 2012 roku podczas Gran Prix Internacional Ximena Restrepo w Medellín (Kolumbia) w którym pobiegł z czasem 45,77[19].
4 sierpnia odbyła się rudna eliminacyjna biegu na 400 m mężczyzn. Liemarvin Bonevacia pobiegł w grupie drugiej, w której z czasem 45,60 (nowy rekord życiowy[20]) zajął trzecie miejsce i tym samym zakwalifikował się do półfinału[21]. Wystartował w trzecim biegu półfinałowym, w którym doznał kontuzji i przy aplauzie publiczności dobiegł do mety z czasem 1:36,42[22]. Zajął ostatnie ósme miejsce i nie awansował do finału[23]. Rywalizację w tej konkurencji wygrał reprezentant Grenady Kirani James[24].
Zawodnik | Konkurencja | Eliminacje | Półfinał | Finał | |||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Wynik | Miejsce | Wynik | Miejsce | Wynik | Miejsce | ||
Liemarvin Bonevacia | 400 m | 45,60 | 3. | 1:36,42 | 8. | NQ |
W maratonie minimum kwalifikacyjne jakie musiał wypełnić zawodnik to czas poniżej 2:15:00 (minimum A) lub 2:18:00 (minimum B). Wynik ten zawodnik musiał uzyskać pomiędzy 1 maja 2011 a 8 lipca 2012[18]. Marial wypełnił minimum A 2 października 2011 podczas maratonu w Saint Paul (Minnesota, Stany Zjednoczone) uzyskując czas 2:14:32[25].
12 sierpnia odbył się maraton mężczyzn. Do rywalizacji przystąpiło 105 zawodników, spośród których bieg ukończyło 85. Południowosudańczyk Guor Marial z czasem 2:19:32 zajął 47. miejsce tracąc do zwycięzcy Stephen'a Kiprotich'a, który reprezentował Ugandę 11 minut i 31 sekund[26].
L.p. | zawodnik | pomiar czasu (miejsce) na | rezultat | strata | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
5 km | 10 km | 15 km | 20 km | ½ trasy | 25 km | 30 km | 35 km | 40 km | ||||
47. | Guor Marial | 15:27 (29.) | 30:49 (35.) | 46:28 (41.) | 1:03:11 (54.) | 1:06:55 (56.) | 1:20:11 (59.) | 1:37:12 (59.) | 1:54:40 (57.) | 2:12:03 (51.) | 2:19:32 | +11:31 |
W żeglarstwie jedyną niezależną olimpijką była Philipine van Aanholt. Aby jednak wystąpić na igrzyskach musiała zająć przynajmniej 29. miejsce na Mistrzostwach Świata w Żeglarstwie 2011 lub być w dziewiątce najlepszych niezakwalifikowanych zawodniczek z MŚ na Mistrzostwa Świata 2012 dla klasy Laser Radial[27]. Na Mistrzostwach Świata w Żeglarstwie 2011 odbywających się w Perth (Australia) zajęła 83. miejsce co nie dawało jej kwalifikacji olimpijskiej[28]. W Boltenhagen (Niemcy), gdzie odbywały się Mistrzostwa Świata 2012 dla klasy Laser Radial zajęła 37.[29], które dawało jej miejsce na igrzyskach, ponieważ większość wyżej notowanych zawodniczek miała już zapewniony start poprzez MŚ[27].
30 lipca rozpoczęła zmagania w konkursie olimpijskim w Weymouth. Choć wcześniej van Aanholt reprezentowała Antyle Holenderskie, podczas igrzysk w Londynie występowała jako niezależny olimpijczyk. Van Aanholt mogła wybrać starty jako reprezentantka Holandii, jednak odrzuciła taką możliwość zarówno ze względów patriotycznych, jak i sportowych (wyższe wymogi kwalifikacyjne)[30]. W regatach olimpijskich zajęła 36. miejsce na 41 zawodniczek. Najlepszy wynik osiągnęła w siódmym wyścigu, w którym była 16. Rywalizację w tej konkurencji wygrała Chinka Xu Lijia[31].
Miejsce | Zawodnik | Wyścig | Punkty | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | M | Tot | Net | ||
36. | Philipine van Aanholt | 36. | 38. | 38. | 29. | 33. | 37. | 16. | 27. | 37. | NQ | 333 | 291 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.