Neoewolucjonizm
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Neoewolucjonizm − współczesny nurt w naukach społecznych nawiązujący do klasycznego ewolucjonizmu. Rezygnuje m.in. z tezy o jednokierunkowym rozwoju całej ludzkości od form prymitywnych do społeczeństwa cywilizowanego. Największy rozwój tego nurtu zauważa się po II wojnie światowej. Neoewolucjonizm posiada znaczących przedstawicieli także i dziś[1].
Przedstawiciele: Talcott Parsons, Leslie White, Julian Steward, Patrick Nolan, Gerhard Lenski, Vere Gordon Childe, Walter Garrison Runciman, Marshall Sahlins.
Cechy neoewolucjonizmu w porównaniu z klasycznym ewolucjonizmem[2]:
- odejście od analizy ewolucji całej ludzkości, na rzecz badania mniejszych jednostek - społeczeństw, kultur, cywilizacji,
- odejście od wyznaczania stadiów ewolucji, na rzecz poszukiwania mechanizmów które do niej prowadzą,
- unikanie wartościowania i porzucenie idei postępu,
- unikanie twierdzeń deterministycznych, na rzecz probabilistycznych i stochastycznych,
- częściowa inkorporacja osiągnięć ewolucjonizmu w biologii.