Neobizantynizm
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Neobizantynizm, styl neobizantyński lub styl neobizantyjski – nurt w architekturze historyzmu drugiej połowy XIX wieku i początku XX wieku, nawiązujący do architektury bizantyńskiej. Stosowany szczególnie w budynkach użyteczności publicznej i w budynkach sakralnych. Architektura neobizantyńska zawiera elementy klasycznej architektury bizantyńskiej, zaczerpnięte ze średniowiecznej chrześcijańskiej architektury Europy Wschodniej, szczególnie krajów prawosławnych, na które największy wpływ wywarło Cesarstwo Bizantyńskie w okresie między V a XI wiekiem. Styl ten charakteryzuje się zastosowaniem arkad, półkolistych sklepień i kopuł; do budowy stosuje cegły, stiuk, a w zdobnictwie mozaikę[1].
Przykłady budowli neobizantyńskich
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/80/Sacrecoeurnancy.jpg/640px-Sacrecoeurnancy.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/00/Uk_bristol_granary.jpg/320px-Uk_bristol_granary.jpg)