Namiot móżdżku
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Namiot móżdżku (łac. tentorium cerebelli) – wypustka opony twardej mózgu oddzielająca częściowo tylny dół czaszki od pozostałej części jamy czaszki. Powstaje w ten sposób przestrzeń nadnamiotowa (zawierająca mózg) i podnamiotowa (zawierająca móżdżek i większą część pnia mózgu). Pień mózgu przechodzi przez wcięcie namiotu (łac. incisura tentorii) – połączenie pomiędzy przestrzenią nad- i podnamiotową. Przyczepia się on obustronnie do bruzdy zatoki poprzecznej na kości potylicznej oraz do górnego brzegu piramidy kości skroniowej, a także do wyrostków pochyłych tylnych, środkowych i przednich na kości klinowej[1].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b7/Illu_tentorium.jpg/320px-Illu_tentorium.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/ff/Falxcerebri.jpg/640px-Falxcerebri.jpg)
We wcięciu namiotu móżdżku znajduje się śródmózgowie[2].