Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych (Polska)
najwyższa funkcja wojskowa w Polsce, powoływany w wypadku wojny / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych (Polska)?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych (d. Naczelny Wódz) – najwyższe stanowisko służbowe w Wojsku Polskim przewidziane do obsadzenia na czas wojny.
Aż do 1795 r. był to tytuł należący do polskiego monarchy – księcia albo króla. Stanowisko Naczelnego Wodza pełnione przez osobę inną niż władca pojawiło się po raz pierwszy w czasach Księstwa Warszawskiego pod panowaniem Fryderyka Augusta I, kiedy funkcję tę objął książę Józef Poniatowski. Formalnie ustanowione zostało nieco później – w okresie powstania listopadowego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości funkcję Naczelnego Wodza sprawował Józef Piłsudski, a w czasie kampanii wrześniowej w 1939 roku marszałek Edward Śmigły-Rydz, zaś w okresie okupacji funkcję tę pełnili kolejno: Władysław Sikorski, Kazimierz Sosnkowski, Tadeusz Komorowski i Władysław Anders. W początkowym okresie Polski Ludowej Naczelnym Dowódcą Wojska Polskiego był w latach 1944–1947 marszałek Michał Rola-Żymierski, ale w późniejszych latach nie było jednoznacznego wskazania miejsca i roli Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych w systemie kierowania obroną kraju[1].