Nabój 12,7 × 81 mm
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Nabój 12,7 × 81 mm – standardowy nabój wielkokalibrowy używany przez brytyjskie siły zbrojne, w szczególności przez Royal Navy, jako amunicja do wkm Vickers 12,7 mm w czasie II wojny światowej. Eksportową wersję SR wykorzystywały szeroko lotnictwo japońskie i włoskie.
Taśma amunicyjna z nabojami 12,7 × 81 mm SR | |
Rodzaj |
nabój wielkokalibrowy |
---|---|
Kaliber |
12,7 mm |
Średnica | |
max. łuski |
18,4 mm |
kryzy |
18,3 (zwykły) |
Długość | |
łuski |
81 mm |
Masa | |
pocisku |
36–37 g |
Inne | |
Prędkość początkowa |
753–760 m/s |
Energia początkowa |
10700 J |
Historia naboju sięga I wojny światowej, kiedy pojawiły się opancerzone samoloty, wobec których standardowa amunicja karabinowa była mało skuteczna. Niewielka ilość materiału zapalającego w tej amunicji utrudniała też zwalczanie balonów obserwacyjnych i sterowców. Dlatego rozpoczęto eksperymenty z amunicją większego kalibru, czego pionierami byli Niemcy z nabojem 13,25 mm Mauser[1].
Brytyjczycy jako punkt wyjścia wzięli myśliwski nabój .600/.500, przeznaczony do polowania na słonie. Na jego podstawie firma Vickers opracowała nabój bez kryzy kaliber 12,7 mm i łusce długości 81 mm, który oznaczyła .5V/580 (od pocisku ważącego 580 granów, czyli ok. 37,5 g). Został on przyjęty do służby w 1924 roku, wraz z wkm-em Vickers 12,7 mm, którego największym użytkownikiem była Royal Navy (12,5 tys. egzemplarzy)[1]. Wkm Vickers był standardową bronią przeciwlotniczą okrętów brytyjskich przed II wojną światową, w czasie konfliktu broń tę wymieniano na działka 20 mm[2] (RAF w ogóle nie przyjął jej do służby, przechodząc od razu ze zwykłych km-ów na działka[3]).
Lotniczą wersję karabinu Vickersa kupiły siły lotnicze Japonii i Syjamu. Na potrzeby eksportu firma stworzyła w 1923 r. wersję naboju o częściowo wystającej kryzie, określoną jako 12,7 × 81SR (ang. semi-rimmed; oznaczenie fabryczne .5"V/565, od pocisku, który ważył 565 granów – 36,5 g). Produkowano do nich pociski zwykłe, przeciwpancerne (ze smugaczem i bez) oraz zapalające ze smugaczem. Prędkość wylotowa pocisków wynosiła 760 m/s[1]. Licencję Vickersa na ten nabój uzyskały Włochy, a od nich pozyskała go Japonia[3].
Dzięki mniejszej (np. od naboju Browninga) energii naboju możliwa była budowa stosunkowo lekkich konstrukcji broni lotniczej o dużej szybkostrzelności. Najbardziej udaną wśród nich był japoński karabin maszynowy Ho-103, ważący 22 kg i wystrzeliwujący do 900 pocisków na minutę. Innymi karabinami były włoskie Breda-SAFAT i Scotti[3].