Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Musical Youth – brytyjski zespół muzyczny tworzący w gatunku reggae, najbardziej znany z przeboju „Pass the Dutchie” z 1982 roku. Po wydaniu dwóch płyt grupa rozwiązała się w połowie lat 80., a od 2001 roku działa jako duet.[1]
 Dennis Seaton podczas koncertu w Austrii, 2005 | |
| Rok założenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Aktywność |
1979–1985 |
| Wydawnictwo | |
| Skład | |
| Dennis Seaton Michael Grant | |
| Byli członkowie | |
| Kelvin Grant Freddie "Junior" Waite Patrick Waite | |
Grupa została założona w 1979 roku w Birmingham i pierwotnie składała się z dwóch par nastoletnich braci.[2] Zespół koncertował lokalnie, a w 1981 roku wydał singel z piosenkami „Generals” i „Political”, który przeszedł bez echa. W 1982 do Musical Youth dołączył Dennis Seaton jako główny wokalista, a zespół podpisał kontrakt z MCA Records. Jesienią tego samego roku ukazał się singel „Pass the Dutchie”, oparty na utworze „Pass the Kouchie” jamajskiego tria Mighty Diamonds.[3] Piosenka szybko spotkała się z dużym sukcesem, docierając do pierwszych miejsc list przebojów m.in. w Wielkiej Brytanii,[4] Irlandii,[5] Holandii,[6] Australii[7] i Kanady, oraz do pierwszej dziesiątki w Stanach Zjednoczonych. Teledysk do singla był pierwszym w historii klipem czarnoskórego artysty wyemitowanym na antenie MTV.[8] Debiutancki album zespołu, The Youth of Today, ukazał się krótko po sukcesie piosenki i osiągnął względny sukces komercyjny, plasując się w top 40 na europejskich i amerykańskich listach sprzedaży. Ostatecznie został on certyfikowany jako złoty w Wielkiej Brytanii[9] i Kanadzie.[10] Kolejne single, „Youth of Today” i „Never Gonna Give You Up”, nie powtórzyły masowego sukcesu „Pass the Dutchie”, jednak wciąż cieszyły się umiarkowaną popularnością na listach.[4][5][11]
W 1983 roku Musical Youth nagrali materiał na drugą płytę, Different Style!, która ukazała się jesienią. Krążek prezentował lekki zwrot ku muzyce R&B w celu odniesienia większego sukcesu w Ameryce Północnej. Mimo tego, album osiągnął małą sprzedaż w USA i Kanadzie, i nawet nie wszedł na listy w żadnych innych krajach. Single promujące płytę, „Tell Me Why?”, „007” i „Sixteen”, spotkały się tylko ze średnim sukcesem w kilku zestawieniach.[4][5] W międzyczasie zespół pojawił się gościnnie na singlu „Unconditional Love” Donny Summer, który był popularny na rynku brytyjskim. W 1984 roku Musical Youth otrzymali nominację do Nagrody Grammy w kategorii „Najlepszy nowy artysta”.[12] W tym samym roku zespół wydał nowy utwór „Let’s Go to the Moon”, napisany i wyprodukowany przez Eddy’ego Granta, jednak okazał się on klęską wydawniczą. Członkowie zespołu i ich rodziny napotkali kłopoty finansowe i prawne. Uzależnienia od narkotyków, problemy na tle psychicznym niektórych muzyków, a także odejście głównego wokalisty, Dennisa Seatona, doprowadziły do rozwiązania grupy w połowie lat 80.[13] Seaton wydał w 1989 roku solowy album Imagine That, który jednak nie osiągnął sukcesu, a następnie założył własny zespół, XMY.[14]
W 1992 roku pojawiły się plany wznowienia działalności Musical Youth, jednak do reaktywacji nie doszło wskutek nagłej śmierci Patricka na początku 1993.[2] Rok później ukazał się tylko singel z remiksami „Pass the Dutchie”, zapowiadający składankę przebojów Maximum Volume... The Best of Musical Youth. Powrót Musical Youth nastąpił dopiero w 2001 roku, jednak już tylko jako duet składający się z Dennisa Seatona i Michaela Granta. W 2003 roku zespół wziął udział w serii koncertów Here and Now poświęconych muzyce lat 80.[15] W 2004 roku Musical Youth pojawili się gościnnie na singlu „Pretty Woman” Pato Bantona, a w 2009 wydali cover piosenki Boney M. „Mary’s Boy Child/Oh My Lord”. W roku 2013 ukazał się cover „The Harder They Come” z repertuaru Jimmy’ego Cliffa, zapowiadający ich nowy album. Początkowo zapowiadany na rok 2016, krążek When Reggae Was King ostatecznie ukazał się po kilku opóźnieniach w 2018 roku.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.