Morskie Oko (Wrocław)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Morskie Oko (Familienbad Leerbeutel See[1]) – kąpielisko we Wrocławiu zlokalizowane na osiedlu Zalesie przy ulicy Chopina 27[2][1][3][4][5], w obrębie tzw. Wielkiej Wyspy. Zbiornik wodny (dawna glinianka[4]) stanowiący podstawowy element kąpieliska położony jest w rejonie dawnego ramienia rzeki Odry, którego pozostałością jest znajdujący się obok fragment starorzecza – Czarna Woda (na zachód od kąpieliska; za Czarną Wodą znajduje się osiedle Zacisze)[2][5][6]. Na północ od kąpieliska znajduje się wzgórze Kilimandżaro[4][7][8], a za nim Kanał Powodziowy[5][9]. Na kanale tym, w ramach Stopnia Wodnego Zacisze wybudowano Jaz Zacisze[9], który do czasu wyłączenia go z eksploatacji, piętrzył wody kanału między innymi dla potrzeb regulacji i zasilania w wodę zbiornika wodnego dzisiejszego kąpieliska Morskie Oko[10], przy wykorzystaniu Czarnej Wody[2]. Na wschód od obiektu rozciąga się teren zabudowy mieszkaniowej osiedla Zacisze, na południe natomiast teren szkoły i dalej z ulicą Stanisława Moniuszki pas zieleni miejskiej ciągnący się aż do Parku Szczytnickiego.
Ten artykuł dotyczy kąpieliska we Wrocławiu. Zobacz też: Morskie Oko – inne znaczenia tego słowa. |
wejście na teren kąpieliska | |||
Położenie | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Miejscowości nadbrzeżne | |||
Morfometria | |||
Powierzchnia |
5 ha | ||
51°07′21″N 17°04′57″E | |||
|
Pierwsze projekty kąpieliska w tym miejscu powstały od 1910[2]: w 1911 i 1912 roku[10]. Autorem tych projektów był Artur Klar[10]. Obejmowały one oprócz pływalni i plaży, także infrastrukturę dodatkową i towarzyszącą (między innymi restauracja w rejonie wejścia na teren kąpieliska)[2][10]. W 1927 roku powstał kolejny projekt, którego autorami byli Hugo Althoff[10] i Richard Konwiarz[2][10]. Projekt ten zrealizowany został w 1928 roku. Zmodernizowano wówczas kąpielisko: wtedy właśnie zrealizowano ujęcie wody z Czarnej Wody[2] zasilanej z Kanału Powodziowego[10], a także odpowiedni upust wody, pogłębiono nieckę zbiornika wodnego, wybudowano drewniane pomosty wydzielające miejsca do kąpieli dla dzieci, do nauki pływania i dla osób umiejących pływać. Po stronie wschodniej usytuowano natomiast kameralny dziedziniec wejściowy, otoczony z trzech stron pawilonami mieszczącymi między innymi kasy, biura, restaurację i inne niezbędne pomieszczenia. Wzdłuż ulicy wybudowano szatnie i natryski, zasłaniając w ten sposób widok z ulicy na plażę. Ponowną modernizację kąpielisko przeszło w roku 1970, według projektu J. Kociubińskiego. Rozebrano wówczas drewniane pomosty i odbudowano je już w technologii żelbetowej, zainstalowano żelbetową zjeżdżalnię, a w północnej części ośrodka wykonano korty tenisowe[2]. Jakość wód kąpieliska jest raportowana do sieci Europejskiej Agencji Środowiska od 2005 roku z przerwami. Zwykle oceniana jest jako doskonała[11][12].
Współcześnie akwen ma powierzchnię 5 ha. Wokół znajduje się teren przeznaczony do plażowania o powierzchni 10 ha. Wybudowano szereg budynków i budowli przeznaczonych do rekreacji, wypoczynku oraz uprawiania sportu, np. zjeżdżalnie, boiska, brodzik i plac zabaw dla dzieci; dostępne są restauracja i bar, wypożyczalnia kajaków, siłownia, korty tenisowe i inne obiekty i urządzenia[3][13][14][15].