Monaster Crna Reka
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Monaster Crna Reka – prawosławny męski klasztor w masywie Mokra Gora, w pobliżu miasta Novi Pazar.
Widok ogólny | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Miejscowość |
okolica miasta Novi Pazar | ||
Kościół | |||
Rodzaj klasztoru |
męski | ||
Eparchia | |||
Igumen |
Jan (Jelenko)[1] | ||
Klauzura |
nie | ||
Liczba mnichów (2010) |
9 | ||
Obiekty sakralne | |||
Cerkiew |
św. Michała Archanioła | ||
Fundator |
nieznany | ||
Data budowy |
XIII–XIV w. | ||
Data zamknięcia |
1763 | ||
Data reaktywacji |
1978 | ||
42°56′49″N 20°28′06″E | |||
| |||
Strona internetowa |
Okres powstania monasteru ani jego fundator nie jest znany. Według różnych źródeł klasztor istniał od XII wieku, według innych powstał dopiero po bitwie na Kosowym Polu. W odróżnieniu od wielu innych serbskich monasterów nigdy nie został zniszczony, co sprawia, iż zachował swój oryginalny, średniowieczny wygląd[2]. Jednym z organizatorów życia monastycznego w klasztorze był św. Joannicjusz z Deviča[3]. Główna cerkiew klasztorna została urządzona w pieczarze i w latach 1591–1602 udekorowana freskami przez ikonografa Longina[3].
W latach 1687–1696 w monasterze znajdowały się relikwie św. Stefana Pierwszego Koronowanego, przeniesione z monasteru Studenica w celu ich ochrony przed Turkami[3]. W 1731 i w Boże Narodzenie 1763 monaster był dwukrotnie atakowany przez Turków, co skłoniło mnichów do opuszczenia go[3]. Na początku XX w. w dawnym klasztorze znajdował się konsulat rosyjski, następnie radziecki, porzucony w 1941[3].
Odnowa życia monastycznego w klasztorze była możliwa dzięki działalności hieromnicha, następnie archimandryty i biskupa Artemiusza (Radosavljevicia), który od 1978 prowadził remont zabudowań monasterskich, doprowadził do budowy drogi na teren klasztoru i doprowadzenia doń wody i prądu, zgromadził wokół siebie nową wspólnotę mniszą[3]. Artemiusz zarządzał klasztorem do 1991, gdy miała miejsce jego chirotonia na biskupa raszko-prizreńskiego.
2 czerwca 2010 przełożony monasteru oraz dziewięciu przebywających w nim mnichów zwróciło się do locum tenens eparchii raszko-prizreńskiej, metropolity Amfilochiusza (Radovicia) z prośbą o zgodę na opuszczenie klasztoru. Gdy ten zgody nie wydał, mnisi samowolnie porzucili zabudowania monasterskie. W ten sposób mieli zamiar pokazać swoją solidarność z biskupem Artemiuszem, który w 2010 został odsunięty od zarządu eparchii raszko-prizreńskiej i przeniesiony w stan spoczynku[4]. W monasterze pozostał jeden zakonnik i dwóch posłuszników[5].