Mistrzostwa Europy w Piłce Ręcznej Mężczyzn 2012
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mistrzostwa Europy w Piłce Ręcznej Mężczyzn 2012 – dziesiąte mistrzostwa Europy w piłce ręcznej mężczyzn, oficjalny międzynarodowy turniej piłki ręcznej o randze mistrzostw kontynentu organizowany przez EHF, mający na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w Europie. Odbywał się w dniach od 15 do 29 stycznia 2012 roku w czterech serbskich miastach. W turnieju wzięło udział szesnaście zespołów, automatycznie do mistrzostw awansowała reprezentacja Serbii jako gospodarze zawodów oraz Francuzi jako obrońcy tytułu, o pozostałe miejsca odbywały się natomiast eliminacje. Turniej służył jako jedna z kwalifikacji do Letnich Igrzysk Olimpijskich 2012 oraz Mistrzostw Świata 2013.
| |||
Dyscyplina | |||
---|---|---|---|
Organizator | |||
Szczegóły turnieju | |||
Gospodarz | |||
Otwarcie |
15 stycznia 2012 | ||
Zamknięcie (finał) |
29 stycznia 2012 | ||
Liczba drużyn |
16 | ||
Liczba hal |
5 (w 4 miastach) | ||
I miejsce | |||
II miejsce | |||
III miejsce | |||
Statystyki turnieju | |||
Liczba meczów |
47 | ||
Liczba bramek |
2333 (49,64 na mecz) | ||
Oglądalność |
302 688 (6440 na mecz) | ||
Król strzelców |
Kirił Łazarow (61) | ||
Najlepszy zawodnik (MVP) | |||
| |||
Strona internetowa |
W kwietniu 2010 roku zaprezentowano logo mistrzostw[1] oraz uruchomiono oficjalną stronę turnieju[2], zaś w styczniu 2012 roku premierę miała oficjalna piosenka zawodów zatytułowana Never Give Up, którą wykonywał Ognjen Radivojević[3]. Na miesiąc przed rozpoczęciem zawodów organizatorzy ogłosili, iż całkowicie wyprzedały się bilety w trzech z pięciu hal[4][5][6]. Maskotką zawodów został orzeł nazwany Tasa[7].
W kwietniu 2011 roku EHF ogłosiła ramowy harmonogram rozgrywek uwzględniający wydłużenie czasu przeprowadzenia mistrzostw o dwa dni – rozpoczynając je w niedzielę i dokładając jeden dzień odpoczynku w fazie finałowej[8][9][10], a już po losowaniu grup szczegółowy[11][12][13]. Stawką zawodów prócz medali tej imprezy były także jedno miejsce w londyńskim turnieju olimpijskim oraz trzy miejsca w kolejnych mistrzostwach świata[14].
Niespodzianką fazy grupowej był awans Francuzów i Duńczyków do następnej rundy z zerowym dorobkiem punktowym, pozytywnie ekspertów zaskoczyły natomiast reprezentacje Węgier, Niemiec i Macedonii[15]. Francuzi okazali się największym rozczarowaniem turnieju, po raz pierwszy od LIO 2004 nie awansując do półfinału mistrzowskiej imprezy, ten wyczyn po trzech zwycięstwach w fazie zasadniczej i korzystnym wynikom innych zespołów udał się niespodziewanie zaś Duńczykom – tam spotkali się z jedyną dotąd drużyną bez porażki, Hiszpanami[16][17]. Skandynawowie kontynuowali dobrą passę także w półfinale po wyrównanym meczu zwyciężając jedną bramką[18], w drugim zaś, wewnątrzbałkańskim pojedynku, gospodarze pokonali Chorwację[19]. W finale Duńczycy zrewanżowali się Serbom za dwubramkową porażkę w fazie grupowej[20][21], brąz zdobyli zaś Chorwaci[22]. Mistrzowie kontynentu uzyskali awans na Letnie Igrzyska Olimpijskie 2012, natomiast Serbia i Macedonia do światowych turniejów barażowych, medaliści zawodów zakwalifikowali się też do kolejnych mistrzostw świata[21][23].
Po zakończonym turnieju IHF opublikowała statystyki indywidualne[24][25] i drużynowe[26][27], a także jakościowe[28].
Na trybunach podczas 47 rozegranych spotkań zjawiło się nieco ponad trzysta tysięcy widzów, co ustanowiło nowy rekord europejskiego czempionatu[21]. Zawody były transmitowane w Internecie na oficjalnym kanale YouTube europejskiej federacji[29], sygnał telewizyjny docierał zaś do ponad dwustu terytoriów za pośrednictwem 75 stacji, a łączna oglądalność przy 1898 godzinach transmisji osiągnęła 1,47 mld osób. Oznaczało to wzrost o 40% w porównaniu do 2010 i o 20% względem dotychczas rekordowej edycji 2008. Dodatkowo po raz pierwszy całe mistrzostwa były produkowane w standardzie HDTV[30].