Podporucznik Polskiej Marynarki Wojennej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Uniejewski ps. „Marynarz”, „Matros”, „Bogusław Marynarz” (ur. 23 sierpnia 1918, zm. w październiku 1943 w Warszawie) – porucznik polskiej Marynarki Wojennej w okresie międzywojennym, obrońca Helu w 1939 roku, członek polskiego ruchu oporu w czasie II wojny światowej, uczestnik wielu akcji dywersyjnych Armii Krajowej.
 | |
 porucznik marynarki | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1939–1943 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
|
| Odznaczenia | |
 | |
W czasie kampanii wrześniowej był członkiem załogi ORP „Gryf”. Po zatopieniu okrętu uczestniczył w bitwie o Hel. Po kapitulacji półwyspu dostał się do niewoli i trafił do niemieckiego obozu jenieckiego. W maju 1942 roku uciekł z Oflagu II C w Woldenbergu. Wraz z nim uciekli także por. Stanisław Bes, ppor. Bernard Drzyzga i kpr. Brożek, zaś trzej z nich uniknęli schwytania przez obławę żandarmów w okolicach Wronek, po tym jak S. Bes ściągnął na siebie tropiących i jako jedyny z uciekinierów został pojmany[1]. Przedostał się następnie do Warszawy, gdzie wkrótce nawiązał kontakt z polskim podziemiem zbrojnym. W szeregach Armii Krajowej uczestniczył w wielu akcjach dywersyjnych wymierzonych w niemieckiego okupanta. Od 1942 roku był członkiem warszawskiego oddziału Organizacji Specjalnych Akcji Bojowych „Osa”-„Kosa 30”, którym dowodził Jerzy Kleczkowski ps. „Bogusław Jan” (podobnie jak „Marynarz” również uciekinier z woldenbergskiego oflagu)[2]. „Osa”-„Kosa 30” stanowiła jednostkę dyspozycyjną Komendanta Głównego AK i wykonywała akcje bojowe na jego bezpośrednie zlecenie. Jej warszawski oddział liczył wówczas ok. 30 osób i był podzielony na trzy patrole. Pierwszym patrolem dowodził Kleczkowski, a Uniejewski był dowódcą drugiego.
Brał udział w wielu akcjach specjalnych wymierzonych w niemiecki aparat terroru w okupowanej Polsce. 13 kwietnia 1943 roku uczestniczył w zamachu na Hugo Dietza, kierownika jednego z wydziałów centrali warszawskiego Arbeitsamtu, słynącego z okrucieństw popełnianych w Warszawie w czasie łapanek na roboty przymusowe do Niemiec[3].
5 czerwca 1943 roku został aresztowany przez Gestapo w kościele pw. św. Aleksandra w Warszawie. Aresztowanie nastąpiło w momencie, gdy brał ślub z Teofilą Suchanek – siostrą kolegi z oddziału, podchorążego Antoniego Suchanka ps. „Andrzejek”. Uniejewski posługiwał się wówczas konspiracyjnym nazwiskiem Ludwik Raczyński. Wraz z nim zatrzymano jego świeżo poślubioną żonę oraz cały orszak ślubny w liczbie 89 osób, wśród których znajdowało się blisko 25 żołnierzy „Osy”-„Kosy”[4]. Po „selekcji” w więzieniu na Pawiaku 56 aresztantów zostało zatrzymanych w celach, a pozostałych zwolniono[5].
17 września 1943 Niemcy rozstrzelali 12 mężczyzn i 2 kobiety zatrzymane w czasie uroczystości zaślubin. Zginęli wówczas m.in.: Tadeusz Battek „Góral”, Władysław Gabszewicz „Władek”, Andrzej Jankowski „Czesław”, Mieczysław Jarmicki „Jarema”, Andrzej Komierowski „Andrzej”, Anna Kośmińska „Basia”, Krystyna Milli „Krysia”, Jan Papis-Papieski „Jerzy”, Stefan Syrek „Niusek”, Jerzy Trzaska-Durski „Jurek”, Władysław Welwet „Miś”[6].
Mieczysław Uniejewski przeżył kolegów z oddziału o niespełna miesiąc. Został rozstrzelany w październiku 1943 roku w ruinach warszawskiego getta. Jego żonę Teofilę Suchanek wraz z matką i ojcem (artystą malarzem Antonim Suchankiem) wywieziono do obozu koncentracyjnego[7][8]. Zarówno ona, jak i jej rodzice, przeżyli pobyt w obozie.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
