Mieczysław Stecewicz

Mieczysław Stecewicz (ur. 5 czerwca 1894 w Wysokiem Mazowieckiem, zm. 20 lutego 1942 w Shahrisabz) – major piechoty Wojska Polskiego.

Mieczysław Stecewicz

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	5 czerwca 1894 Wysokie Mazowieckie
Data i miejsce śmierci	20 lutego 1942 Shahrisabz
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty 33 Pułk Piechoty 49 Huculski Pułk Strzelców
Stanowiska	przed 1920 - 1939
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 5 czerwca 1894 w Wysokiem Mazowieckiem^[1], w rodzinie Feliksa i Walerii. Był starszym bratem Mariana (1896–1919), sierżanta 31 pułku Strzelców Kaniowskich^[2][3], odznaczonego pośmiertnie Krzyżem Niepodległości^[4]. Uczęszczał do Siedmioklasowej Prywatnej Szkoły Handlowej w Łomży. W czasie I wojny światowej Mieczysław razem z bratem walczył w szeregach 1 pułku piechoty Legionów Polskich^[5] . Po kryzysie przysięgowym zostali internowani w Łomży^[6].

W latach 1924–1928 pełnił służbę w 33 pułku piechoty w Łomży^[7][8]. Później został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza^[9], w którym dowodził 3 kompanią graniczną „Kudryńce” 14 Baonu Granicznego^[1]. W kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził III batalionem 49 Huculskiego pułku strzelców, wchodzącym w skład 11 Karpackiej Dywizji Piechoty.

Dowódca dywizji, płk dypl. Bronisław Prugar-Ketling we wniosku odznaczeniowym przekazanym Naczelnemu Wodzowi, gen. Władysławowi Sikorskiemu tak uzasadnił nadanie majorowi Mieczysławowi Stecewiczowi Krzyża VM V klasy:

„Bierze udział we wszystkich bojach pułku od 16 IX 39 r. Jako dowódca baonu wykazał dużo zalet i cnót żołnierskich na polu walki; swoją rozwagą i rozumnym kierownictwem, przyczynia się do bohaterskich wyczynów pułku. W nocy z dn. 13/14 IX podczas nocnego marszu na Przemyśl, idąc w straży przedniej dywizji, zostaje zatrzymany ogniem broni maszynowej nieprzyjaciela pod m. Łętownia. Śmiałym uderzeniem odrzuca Niemców z osi marszu, umożliwia dalsze posuwanie się oddziałom dywizji. W dn. 15 IX 39 r., kiedy oddziały 11 Karpackiej Dywizji Piechoty, po całonocnym marszu znajdują się na chwilowym odpoczynku na północ od m. Sądowa Wisznia, ubezpiecza je w bardzo trudnych warunkach, bo napierany przez Niemców od czoła i ze skrzydła, bombardowany przez silny ogień artylerii i lotnictwo, nie tylko wytrzymuje na stanowiskach, lecz sam przechodzi do działań zaczepnych. Wysyła oddziały wydzielone, które buszują na tyłach npla, śmiałymi uderzeniami zadają Niemcom poważne straty, siejąc popłoch i zamieszanie. W nocy z 15/16 IX 39 r. podczas wypadu nocnego na dwie wielkie jednostki pancerne niemieckie, między m. Sądowa Wisznia, a lasami janowskimi, swoim śmiałym i skoordynowanym uderzeniem, przyczynia się do ich całkowitego zniszczenia. Sam zostaje ranny w głowę, traci oko. Mimo otrzymania ciężkiej rany, dowodzi baonem jeszcze cały dzień i dopiero wieczorem zostaje ewakuowany do szpitala. Dzielna postawa, nieugięty charakter, duża odwaga, zjednały mu szacunek całego baonu”.

Zmarł 20 lutego 1942 roku w Shahrisabz, w Uzbekistanie. Został pochowany na miejscowym cmentarzu wojennym^[10][11].

Awanse

• porucznik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r.
• kapitan – 3 maja 1926 r. ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 r. i 233 lokatą w korpusie oficerów piechoty
• major – ?

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 11997^[12]
• Krzyż Niepodległości (12 marca 1931)^[13]
• Krzyż Walecznych ( trzykrotnie: po raz pierwszy w 1921)^[14]
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[15]

Przypisy

1. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-08-28].
2. Libert 1928 ↓, s. 38, tu jako Marian Steczewicz.
3. Lista strat 1934 ↓, s. 829, tu także jako Marian Steczewicz, sierżant 31 pp, poległy 24 lutego 1919 roku w miejscowości Zimne.
4. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
5. Wykaz Legionistów ↓.
6. Bracia Stecewiczowie - Serwis Historyczny Ziemi Łomżyńskiej [online], 7 listopada 2012 [dostęp 2022-12-02] (pol.).
7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 206. 376.
8. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 49, 218.
9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 60, 907.
10. BartłomiejB. Czyżewski BartłomiejB., Moja przygoda z genealogią: Polski cmentarz wojenny w Shahrisabz (Uzbekistan) [online], Moja przygoda z genealogią, 11 października 2019 [dostęp 2022-12-02].
11. Wykaz poległych 1952 ↓, s. 130.
12. ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 509.
13. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
14. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 79)
15. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Feliks Libert: Zarys historii wojennej 31-go Pułku Strzelców Kaniowskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918–1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
• Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
• Bronisław Prugar-Ketling, Aby dochować wierności. Wspomnienia z działań 11 Karpackiej Dywizji Piechoty. Wrzesień 1939, Wydawnictwo „Odpowiedzialność i Czyn”, Warszawa 1990, s. 167.
• Mieczysław Stecewicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2018-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-11)].