Michał Terlecki[uwaga 1] (ur. 30 sierpnia 1892 w Zahutyniu, zm. 1947) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego.
 podpułkownik artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
30 sierpnia 1892 |
|---|---|
| Data śmierci |
1947 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 Pułk Artylerii Ciężkiej, |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku, |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka, |
| Odznaczenia | |
   | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 30 sierpnia 1892 w Zahutyniu[1][2][3]. Był synem Józefa, tamtejszego rolnika[1][2]. Mieszkał z rodzicami w domu nr 41[1][2]. Był wyznania greckokatolickiego[1]. W 1913 zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Jan Ciałowicz, Jan Kuźnar, Włodzimierz Mozołowski, Franciszek Prochaska, Klemens Remer – wszyscy także późniejsi oficerowie Wojska Polskiego)[4][3][5]. Po maturze podjął studia na akademii leśniczej[3].
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6][7][8]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Był oficerem 1 pułku artylerii ciężkiej w Modlinie w 1923, 1924[9][10] oraz w 1928, gdy był przydzielony do 1 Okręgowego Szefostwa Artylerii[11]. Przed 1932 uzyskał tytuł magistra[12]. Został awansowany do stopnia majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[13]. W marcu tego roku został wyznaczony w 3 pułku artylerii lekkiej Legionów w Zamościu na stanowisko kwatermistrza[14][15]. W czerwcu 1933 został przesunięty na stanowisko dowódcy dywizjonu[16]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisko wykładowcy[17].
Następnie pełnił służbę na stanowisku I zastępcy dowódcy 14 pułku artylerii lekkiej w Poznaniu. 1 września 1939 roku objął dowództwo tego pułku i na jego czele walczył w kampanii wrześniowej[18]. 12 września 1939 został ranny pod Mąkolicami[19]. Odnotowany został jako jeniec oflagu VII A Murnau (nr jeniecki 972)[20]. W 1947 roku, w czasie pełnienia obowiązków służbowych szefa artylerii dywizji, zginął tragicznie w wypadku samochodowym. Był wzorem żołnierza. Dowódca o głębokiej i wszechstronnej wiedzy wojskowej. O rzadko spotykanej odwadze w czasie najbardziej niebezpiecznych momentów walki. Człowiek pełen osobistego uroku i wyjątkowej kultury. Wielki przyjaciel żołnierzy[19].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych (1921)[21]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1933)[22]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[23]
- Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii (Rumunia, zezwolenie w 1933)[24]
Uwagi
- W ewidencji wojskowej jego tożsamość była podawana jako „Michał Terlecki II”.
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.