Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Międzynarodowa konwencja o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki (MARPOL) – umowa międzynarodowa przyjęta na Międzynarodowej Konferencji w sprawie Zanieczyszczania Mórz, która była zorganizowana przez IMO w październiku 1973. Konwencja została zmodyfikowana w 1978 na Międzynarodowej Konferencji w sprawie Bezpieczeństwa Zbiornikowców i Zapobiegania Zanieczyszczeniom. Znana jest pod nazwą MARPOL 73/78. Następna modyfikacja dokonana została w 1997, kiedy dodano VI załącznik traktujący o zapobieganiu zanieczyszczaniu powietrza przez statki.
Wpływ na powstanie Konwencji miały wielkie katastrofy zbiornikowców: Torrey Canyon w 1968 oraz MT Amoco Cadiz w 1977. W badaniach na temat przyczyn i skutków katastrof stwierdzono, że istniejące uregulowania (Międzynarodowa Konwencja o Zapobieganiu Zanieczyszczania Mórz Produktami Ropopochodnymi z 1954) nie zapewniają wystarczającej ochrony przy szybko wzrastających przewozach.
Konwencję MARPOL należy odróżnić od innej Konwencji o zanieczyszczaniu mórz – Konwencji londyńskiej (1972).
Konwencja MARPOL 73/78 weszła w życie 2 października 1973, lecz poszczególne załączniki zaczęły obowiązywać później, po ich ratyfikacji przez ustaloną liczbę państw. Spisana w językach miarodajnych angielskim, francuskim, rosyjskim i hiszpańskim, depozytariuszem jest Sekretarz Generalny MOM (art. 19).
Konkretne przepisy zawarte są w sześciu załącznikach do Konwencji.
Wszedł w życie 2 października 1983. Ma na celu ochronę przed zanieczyszczeniami ropą naftową i jej pochodnymi. Zawiera przepisy regulujące budowę oraz dotyczące operacji ładunkowych i paliwowych. Opisuje dozwolony sposób wypompowania wody zanieczyszczonej substancjami ropopochodnymi. Wymaga prowadzenia ewidencji substancji ropopochodnych (Dziennik olejowy).
Załącznik I wymaga, aby statek był przygotowany do przeciwdziałania zanieczyszczeniu morza na skutek wypadku (w ograniczonej skali). Sprzęt potrzebny do akcji, informacje o budowie statku oraz lista kontaktów i procedury zawarte są w Statkowym planie zapobiegania zanieczyszczeniom olejowym.
Wszedł w życie 2 października 1983. Dotyczy ochrony przed zanieczyszczaniem morza innymi niż ropopochodne płynnymi substancjami szkodliwymi przewożonymi luzem.
Wszedł w życie 1 lipca 1992 i dotyczy ochrony przed zanieczyszczaniem szkodliwymi substancjami przewożonymi w opakowaniach.
Wszedł w życie 27 września 2003. Dotyczy ochrony przed zanieczyszczaniem ściekami. Ma zastosowanie dla wszystkich statków o pojemności brutto 400 i więcej lub przewożących ponad 15 osób (pasażerów i załogi). Zabrania zrzutu fekaliów do morza w odległości mniejszej niż 12 mil od brzegu (3 mil, jeżeli ścieki poddano rozdrobnieniu i dezynfekcji.
Na mocy wymagań tego załącznika, statki powinny być wyposażone w oczyszczalnię ścieków, instalację do rozdrabniania i dezynfekcji fekaliów lub zbiorniki pozwalające na przetrzymanie ścieków i wypompowanie ich do odpowiedniej instalacji w porcie.
Państwa-strony Konwencji, wymagające stosowania załączniku IV, powinny zapewnić w portach odpowiednie instalacje do odbioru ścieków ze statków.
Statki dostosowane do wymogów Konwencji są poddawane inspekcji ze strony instytucji klasyfikacyjnych. Dla potwierdzenia, że statek spełnia wymagania, wydawany jest Międzynarodowy Certyfikat o Zapobieganiu Zanieczyszczeniom Fekaliami.
Wszedł w życie 31 grudnia 1988. Reguluje usuwanie ze statków odpadów stałych (oprócz świeżych ryb i ich części). Dotyczy wszystkich statków.
Załącznik zabrania wyrzucania do morza odpadów plastikowych, a wyrzucanie innych uzależnia od rodzaju odpadów i pozycji statku (głównie odległości od najbliższego lądu).
Specjalne, ostrzejsze reguły obowiązują w zdefiniowanych obszarach specjalnych. Obszary specjalne to akweny szczególnie zagrożone ze względu na wrażliwość ekologiczną lub natężenie ruchu statków. Jako obszary specjalne na potrzeby załącznika V wyznaczono: Morze Śródziemne, Morze Bałtyckie, Morze Czarne, Morze Czerwone, Morze Północne, Zatokę Perską, Antarktykę i obszar Karaibów wraz z Zatoką Meksykańską.
Każdy statek o długości całkowitej 12 metrów i więcej powinien mieć plakaty, informujące załogę i pasażerów o regułach wyrzucania śmieci.
Statki o pojemności brutto 400 i więcej lub mogące przewozić ponad 14 osób powinien posiadać książkę zarządzania śmieciami i dziennik zarządzania śmieciami. Książka zawiera informacje o zbieraniu, przechowywaniu, przetwarzaniu i wyrzucaniu śmieci. Wszystkie operacje wyrzucania, wyładunku czy spalania śmieci są odnotowane w Dzienniku zarządzania śmieciami.
Został dodany w 1997 i wszedł w życie 19 maja 2005. Zawiera przepisy mające na celu redukcję zanieczyszczeń powietrza przez statki (spalinami, oparami ładunku czy substancjami niszczącymi warstwę ozonową).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
