Międzymorze (polityka)
doktryna polityki zagranicznej zakładająca utworzenie sojuszu państw Europy Środkowo-Wschodniej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Międzymorze (łac. Intermarium) – doktryna polityki zagranicznej nawiązująca do tradycji wielokulturowej Rzeczypospolitej Obojga Narodów, zakładająca utworzenie sojuszu państw Europy Środkowo-Wschodniej (obszaru obejmującego Europę Środkową i Wschodnią)[1]. Wywodzi się z polskiej myśli i praktyki politycznej okresu międzywojennego, opiera się na dobrowolności współpracy państw członkowskich, defensywnym charakterze, wspólnej obronie suwerenności i budowie podmiotowości, realizacji wspólnych interesów oraz szerokim charakterze współpracy opartym na solidarności państw Europy Środkowo-Wschodniej i inicjatywie Polski w budowaniu tego sojuszu[1]. Docelowo do Międzymorza należeć miał obszar między morzami Adriatyckim, Bałtyckim a Czarnym („Morza ABC”), a konkretnie Polska, Litwa, Łotwa, Estonia, Białoruś, Ukraina, Czechosłowacja, Węgry, Rumunia, Jugosławia oraz ewentualnie Finlandia i Gruzja. Według zwolenników Międzymorza taki sojusz pozwoliłby uniknąć państwom go tworzącym dominacji Niemiec i Rosji.
Równocześnie Międzymorze było postrzegane przez część Litwinów jako ewentualne zagrożenie dla ich nowo powstałego, niepodległego państwa, zaś część Ukraińców uważało tę ideę za sprzeczną z ich niepodległościowymi dążeniami. Prócz tego sprzeciwiała się jej zarówno czerwona, jak i biała Rosja i większość zachodnich mocarstw z wyjątkiem Francji.
Idea Międzymorza uzupełniała się z inną geopolityczną wizją – prometeizmem, której założeniem był rozpad Imperium Rosyjskiego (potem ZSRR).
W wyniku wybuchu II wojny światowej wszystkie państwa i narody mające uczestniczyć w takiej federacji znalazły się w strefie wpływów ZSRR lub III Rzeszy.