![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/93/Curzon_line_pl.svg/langpl-640px-Curzon_line_pl.svg.png&w=640&q=50)
Medycy powstania warszawskiego w powojennym Szczecinie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
W okresie 1939–1945 i po wojnie Szczecin był areną głębokich zmian, niezgodnych z zamierzeniami Hitlera (Mein Kampf) i stron paktu Hitler–Stalin oraz z celami państw Osi – 1 stycznia 1942 roku przedstawiciele 26 państw podpisali Deklarację Narodów Zjednoczonych, zobowiązującą do wspólnej walki z Państwami Osi. W wyniku wojny w roku 1945 zachodnia granica Polski została przesunięta na zachód i Szczecin z otoczeniem został uznany za część „Ziem Odzyskanych”. Konsekwencją zmian granic była wielka migracja ludności (nazywana „repatriacją”)[1].
![]() |
Zobacz w Wikiźródłach Dokument delimitacji granicy Polski na zachód od Szczecina w wykonaniu ustaleń Konferencji Poczdamskiej (17 lipca – 2 sierpnia 1945) |
Uczestniczący w powstaniu warszawskim lekarze, sanitariusze i sanitariuszki, którzy po upadku powstania musieli opuścić Warszawę, wnieśli istotny wkład w tworzenie placówek i systemów ochrony zdrowia na terenach nazywanych polskim „Dzikim Zachodem”[2].
a – "Ziemie Odzyskane" i "ziemie utracone" na rzecz ZSRR,
b – Szczecin między 1945 a 1950 – załoga szpitala wojskowego przy ul. Piotra Skargi (przed wojną Landesfrauenklinik Stettin, zob. reorganizacje szpitala),
c – Tablica pamiątkowa „Powstańcy warszawscy–Lekarze szczecińscy“, odsłonięta w grudniu 2022 obok wejścia do starej siedziby Okręgowej Izby Lekarskiej w Szczecinie[3][4] (willa dr. Wellmera[5])