![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6b/Dan%25C3%25BF_Margit_%2526_Elek_Ilona_%2526_Bogen_Erna_%2526_Elek_Margit.jpg/640px-Dan%25C3%25BF_Margit_%2526_Elek_Ilona_%2526_Bogen_Erna_%2526_Elek_Margit.jpg&w=640&q=50)
Margit Elek
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Margit Katalin Elek, później Müller i Balló (ur. 5 października 1906 w Budapeszcie, zm. 4 lutego 1986 tamże) – węgierska florecistka, wielokrotna medalistka mistrzostw świata. Siostra Ilony Elek[1].
![]() Margit Danÿ, Ilona Elek, Erna Bogen i Margit Elek | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia |
5 października 1910 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
4 lutego 1986 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Podczas mistrzostw świata w Budapeszcie w 1933 roku wspólnie z Erną Bogáti, Margit Danÿ i Iloną Elek zdobyła złoty medal w zawodach drużynowych. W tej samej konkurencji zdobywała następnie złote medale na mistrzostwach świata w Warszawie (1934), mistrzostwach świata w Lozannie (1935), mistrzostwach świata w Paryżu (1937), mistrzostwach świata w Kopenhadze (1952), mistrzostwach świata w Brukseli (1953), mistrzostwach świata w Luksemburgu (1954) i mistrzostwach świata w Rzymie (1955), srebrne na mistrzostwach świata w San Remo (1936), mistrzostwach świata w Hadze (1948) i mistrzostwach świata w Sztokholmie (1951) oraz brązowy na mistrzostwach świata w Londynie (1956). Ponadto na MŚ 1934 zdobyła srebrny medal w turnieju indywidualnym, rozdzielając na podium Ilonę Elek i Hedwig Haß z III Rzeszy[2].
Na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 1948 roku była szósta w turnieju indywidualnym. W rundzie finałowej przegrała sześć z siedmiu pojedynków[3]. Brała też udział w igrzyskach olimpijskich w Helsinkach cztery lata później, gdzie odpadła w ćwierćfinałach[4].