![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/da/Malinowska_Skala.jpg/640px-Malinowska_Skala.jpg&w=640&q=50)
Malinowska Skała
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Malinowska Skała (1152 m n.p.m.) – zwornikowy szczyt w głównym grzbiecie Pasma Baraniej Góry i Skrzycznego w Beskidzie Śląskim. Ku północnemu zachodowi biegnie od tej kulminacji grzbiet przez Malinowską Przełęcz i Malinów ku Przełęczy Salmopolskiej, ku południu przez Malinowskie Siodło i Zielony Kopiec grzbiet ku Baraniej Górze. Na północ odchodzi od Malinowskiej Skały grzbiet ku Skrzycznemu, zaś ku wschodowi wybiega krótki grzbiecik Kościelca[1]. Spod Malinowskiej Skały wypływają 2 potoki: Malinka i Malinowski Potok oraz rzeka Żylica, a na szczycie Malinowskiej Skały zbiegają się granice 3 miejscowości Wisła, Szczyrk i Lipowa. Przez Malinowską skałę przebiega granica krain historycznych Małopolski i Śląska[2].
![]() Malinowska Skała w 2023 r. | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Pasmo | |||
Wysokość |
1152 m n.p.m. | ||
![]() | |||
|
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/25/MalinkaZrodlo.jpg/640px-MalinkaZrodlo.jpg)
Masyw Malinowskiej Skały – jak i cały grzbiet, biegnący od niej przez Malinów i Przełęcz Salmopolską aż po Kotarz – zbudowany jest z tzw. zlepieńców z Malinowskiej Skały. Skała ta, tworząca nieciągły poziom składający się z szeregu izolowanych soczewek, spotykana jest tylko w Beskidzie Śląskim, Małym i Morawsko-Śląskim w najwyższej części górnych warstw godulskich. Są to drobno- i średnioziarniste zlepieńce kwarcowe, zawierające liczne okruchy łupków mikowych, granitów i ziarna skaleni[3]. Składniki te można bez trudności wyróżnić w litej płycie, pokrywającej szczyt Malinowskiej Skały lub też dostrzec – jako produkt współczesnego wietrzenia – wśród żwiru pokrywającego ścieżkę[4].
Około 60 m na północ szczytu, tuż przy szlaku turystycznym, zlepieniec ten buduje sporą wychodnię skalną, tzw. Malinowską Skałę w kształcie rozczłonkowanej ambony o wymiarach 6 × 14 × 5 m. Na ścianach wychodni widać interesujące formy wietrzenia, m.in. dość głęboką niszę. Wychodnia na Malinowskiej Skale jest co najmniej od połowy XX w. jednym z najlepiej rozpoznawalnych symboli Beskidu Śląskiego. Jej fotografie znajdują się praktycznie we wszystkich publikacjach krajoznawczych opisujących te góry, jest też przedstawiana na niezliczonych wzorach kart pocztowych[5].
Malinowska Skała była obiektem uprawiania boulderingu[6], ale od 1977 roku wychodnia ta jest objęta ochroną jako pomnik przyrody nieożywionej[5].
W stokach góry znajduje się m.in. Jaskinia Malinka o długości korytarzy 16 m, odkryta w 1979 r[7].
Na północno-zachodnich stokach Malinowskiej Skały, w dużej niszy osuwiskowej, znajduje się – stanowiący dużą rzadkość w Beskidach – naturalny, całoroczny stawek o średnicy ok. 10 m[4].