Malarstwo chińskie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Malarstwo chińskie – tradycja sztuki malarskiej, wykształcona i kontynuowana w Chinach od czasów starożytnych do współczesnych. Charakteryzowała się m.in. wykorzystaniem podobnych technik i narzędzi jak pismo chińskie i kaligrafia chińska, użyciem farb i tuszy wodnych, oraz papieru i jedwabiu jako podkładu. Stosunkowo wcześnie, ok. V w. n.e., powstała też myśl teoretyczna, postulująca tworzenie obrazów, które oddawały raczej stan ducha artysty w chwili tworzenia, niż czyste odwzorowanie form, oraz ideał artysty amatora raczej niż pracującego na zamówienie rzemieślnika. Najwyżej cenioną formą malarstwa było rozwijające się od czasów dynastii Tang monochromatyczne malarstwo pejzażowe, które osiągnęło szczyt rozwoju w wiekach IX–XIV. Jego twórcami byli często uczeni konfucjańscy, należący do intelektualnej elity kraju. Malarstwo chińskie wywarło znaczny wpływ na sztukę krajów sąsiednich (np. na Japonię), które wytworzyły własne formy pochodne. Od początku XX w. w Chinach zaznaczają się coraz silniejsze wpływy malarstwa w stylu europejskim, z wykorzystaniem np. technik olejnych, ale tradycyjne malarstwo jest wciąż kontynuowane.