![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f9/MagnusOlsen-OB.F06297b.jpg/640px-MagnusOlsen-OB.F06297b.jpg&w=640&q=50)
Magnus Olsen
norweski filolog i lingwista / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Magnus Olsen (ur. 28 listopada 1878 w Arendal, zm. 16 stycznia 1963 w Oslo) – norweski filolog, specjalizujący się w historii języków skandynawskich[1][2][3].
![]() Magnus Olsen | |||
Imię i nazwisko |
Magnus Bernhard Olsen | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
28 listopada 1878 | ||
Data i miejsce śmierci |
16 stycznia 1963 | ||
Narodowość |
norweska | ||
Język |
norweski | ||
Alma Mater | |||
Odznaczenia | |||
![]() ![]() ![]() | |||
|
Urodził się w Arundel[1]. Jego rodzicami byli kupiec Ole Christian Olsen (1834–1887) i Therese Evine Olsen (1843–1926)[1]. Studiował na uniwersytecie w Oslo. 28 czerwca 1912 ożenił się z Gjertrud Mathilde Kjær, córką bibliotekarza Johana Alberta Juliusa Kjæra[1]. W pracy naukowej zajmował się najdawniejszą historią Skandynawii, pogańską religią jej mieszkańców, językiem staroskandynawskim, a w szczególności pismem runicznym[1]. Interesował się onomastyką, zwłaszcza nazwami miejscowymi[3][4]. W 1909 roku założył czasopismo „Maal og minne”[1], które redagował do 1950 roku[4][5][6]. Zastępca redaktora Acta philologica Scandinavica (1926–1963), Arkiv för nordisk filologi (1928–1963), Namn och bygd (1916–1923) i Norsk tidsskrift for sprogvidenskap (1930–1960)[7].
Był doktorem honoris causa kilku europejskich uczelni[1], m.in. Uniwersytetu Kopenhaskiego, Uniwersytetu w Lund, Uniwersytetu Paryskiego i Uniwersytetu Islandzkiego[8]. Od 1911 roku członek korespondent Kungliga Vitterhetsakademien[9]. Był również członkiem kilku norweskich towarzystw naukowych[1].
Wydał między innymi Hedenske Kulturminder i Norske Stedsnavne (1915), Ættegård og Helligdom, Norske Stednavn Sosialt og Religionshistorisk Belyst (1926, wyd. 2. 1978), Farms and Fanes of Ancient Norway: The Place-Names of a Country Discussed in Their Bearings on Social and Religious History (1928, tłum. Th. Gleditsch) i Hva Våre Stedsnavn Lærer Oss (1934, wyd. 2. 1971, 1973)[1]. Był także współautorem trzech woluminów serii Norske Gaardnavne[1].
W 1945 został komandorem orderu Świętego Olafa; był także komandorem orderu Sokoła Islandzkiego i kawalerem orderu Gwiazdy Polarnej[1].