Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Ząbkowski (ur. 1 lutego 1891 w Lackiej Woli, zm. 1 grudnia 1973 w Londynie) – generał brygady Polskich Sił Zbrojnych, doktor prawa, polityk emigracyjny.
generał brygady | |
Data i miejsce urodzenia |
1 lutego 1891 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1 grudnia 1973 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne |
Cesarsko-królewska Obrona Krajowa |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca grupy artylerii |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Późniejsza praca |
Minister Obrony Narodowej (XII 1954 – VI 1955) |
Odznaczenia | |
Urodził się 1 lutego 1891 w Lackiej Woli jako syn Jana[1]. Ukończył studia prawnicze we Lwowie. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916. Jego oddziałem macierzystym był pułk haubic polowych nr 45, w 1918 przemianowany na pułk artylerii polowej nr 145.
W listopadzie 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego. W latach 1922–1927 był pełniącym obowiązki zastępcy i zastępcą dowódcy 2 pułku artylerii ciężkiej w Chełmie, a w latach 1927–1929 zastępcą dowódcy 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie. W kwietniu 1929 został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim na stanowisko komendanta[2]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do 5 pułku artylerii ciężkiej na stanowisko dowódcy pułku[3]. W latach 1937–1939 dowodził 10 Grupą Artylerii w Przemyślu[4]. W sierpniu 1939 mianowany dowódcą artylerii Korpusu Interwencyjnego dowodzonego przez gen. bryg. Stanisława Skwarczyńskiego. Po rozwiązaniu korpusu miał objąć stanowisko dowódcy artylerii Grupy Odwodów „Wyszków”. Ostatecznie został dowódcą artylerii Południowego Zgrupowania Armii „Prusy”.
Po kampanii wrześniowej 1939 przedostał się do Francji, a potem do Wielkiej Brytanii. W I Korpusie Polskim dowodził artylerią 8 Brygady Kadrowej Strzelców. W 1941 przeniesiony do ZSRR, a następnie na Bliski Wschód. Był m.in. komendantem Centrum Wyszkolenia Artylerii. Wziął udział w kampanii włoskiej jako dowódca 2 Grupy Artylerii.
Po wojnie pozostał na emigracji w Londynie. Wykorzystując własne oszczędności kupił dom na wynajem, pełniąc w nim rolę administratora i stróża, co pozwalało mu na uzyskanie środków utrzymania[5].
Od grudnia 1954 do czerwca 1955 był ministrem obrony narodowej w rządzie Stanisława Mackiewicza. 1 lutego 1971 został powołany na stanowisko prezesa Najwyższej Izby Kontroli na Uchodźstwie i pełnił tę funkcję do połowy 1973, kiedy został członkiem Rady Narodowej RP. Zmarł 1 grudnia 1973 w Londynie. Został pochowany na cmentarzu Gunnersbury[6].
Był mężem Mary Milroy z domu Ferguson (1913–1993).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.