Ludwik Ostaszewski

Ludwik Ostaszewski herbu Ostoja (ur. 27 lipca 1824 w Przybojewie, zm. ok. 1908 w Mesynie) – powstaniec, oficer wojsk włoskich, członek Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu.

Ludwik Ostaszewski

Ostoja
Rodzina	Ostaszewscy herbu Ostoja
Data i miejsce urodzenia	1824 Przybojewo
Data i miejsce śmierci	ok. 1908 Mesyna
Ojciec	Józef Gabriel Ostaszewski
Matka	Julianna Modzelewska
Żona	Maria Nostitz-Jackowska
Dzieci	bezpotomny
Odznaczenia

Życiorys

Był synem Józefa Gabriela Ostaszewskiego, właściciela dóbr ziemskich Przybojewo, i wnukiem posła na Sejm Czteroletni, Nereusza Ostaszewskiego. Ukończył gimnazjum i kursy prawa w Warszawie. Należał do tajnych organizacji. W obawie przed aresztowaniem przez władze rosyjskie zbiegł w 1844 r. z Królestwa do Poznańskiego, gdzie przebywał jako Leon Okęski. Wciągnięty do sprzysiężenia uczestniczył w przygotowaniach do powstania. Aresztowany w 1846 roku, więziony w Moabicie, wyrokiem sądu w Berlinie 2 grudnia 1847 skazany został na utratę szlachectwa, ośmioletni areszt w fortecy, a potem wydalenie za granicę państwa^[1]. Z więzienia oswobodziła go Wiosna Ludów. W latach pięćdziesiątych działał w Poznańskiem. Następnie wziął czynny udział w powstaniu styczniowym 1863–1864 jako kapitan – dowódca jazdy powstańczej w Płockiem.

Po upadku powstania styczniowego wyemigrował do Włoch. W 1866 służył w randze porucznika w armii włoskiej w 4 pułku Korpusu Ochotników Włoskich (4º reggimento del Corpo Volontari Italiani), dowodzonym przez pułkownika Giovanniego Cadoliniego^[2]. Wziął udział w trzeciej wojnie o niepodległość Włoch, która była częścią wojny prusko-austriackiej 1866 roku.

Mieszkał we Florencji, gdzie pozostawał w bliskich kontaktach z Julianem Ordonem, bohaterem Mickiewiczowskiej „Reduty”. Po śmierci Ordona sprowadził jego prochy do ojczyzny^[3].

Był członkiem korespondentem Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu od 1893 roku^[4].

Pod koniec życia mieszkał wraz z żoną w Mesynie, gdzie zmarł około 1908 roku^[5].

Zmarli powstańcy 1863 roku zostali odznaczeni przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego 21 stycznia 1933 roku Krzyżem Niepodległości z Mieczami^[6].

Zobacz też

• Ród Ostojów (Mościców)
• Ostoja (herb szlachecki)
• Ostaszewscy
• Konstanty Julian Ordon

Przypisy

1. Wyrok na niego i innych uczestników sprzysiężenia 1846 r., którym kierował w Wielkopolsce Ludwik Mierosławski, został ogłoszony w prasie dnia 3 grudnia 1847
2. Gazzetta Ufficiale del Regno d’Italia, Supplemento al N. 189 (10 Iuglio 1866)
3. Edward Pawłowicz, Z życia Ordona, Lwów 1986, s. 16-17 i 31-32; Samuel Sandler, Reduta Ordona w życiu i poezji: gawęda historyczno-literacka, Warszawa 1998, s. 125-126
4. Sprawozdanie z Zarządu Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswylu za Rok ...., 1899, s. 9.
5. Nécrologie (Louis Ostaszewski, mort á Messine, w: Przegląd bibljograficzny, tom 32, Księgarnia Gebethnera i Wolffa, 1909, s. 59
6. Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z mieczami poległym i zmarłym Powstańcom 1863 r. (M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 32).

Bibliografia

• Uczestnicy ruchów wolnościowych w latach 1832-1855 (Królestwo Polskie). Przewodnik biograficzny, Warszawa 1999.
• Powstanie styczniowe. Materiały i dokumenty, Wrocław 1973–1978.
• Stanisław Niecieja, Cmentarz łyczakowski we Lwowie, Wrocław 1989.

Linki zewnętrzne

• Potomkowie Sejmu Wielkiego http://www.sejm-wielki.pl