![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c7/Hamburg_point.png/640px-Hamburg_point.png&w=640&q=50)
Kultura hamburska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kultura hamburska – kultura archeologiczna paleolitu schyłkowego, która ok. 14 tys. lat p.n.e., jako pierwsza wkroczyła na Niż Środkowoeuropejski[1]. Wydzielona na podstawie znalezisk na stanowisku Meiendorf(inne języki) k. Hamburga[2][1]. Stanowiła formę kontynuacji kultury magdaleńskiej[1].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c7/Hamburg_point.png/320px-Hamburg_point.png)
Jej przedstawiciele prowadzili selektywne polowania na renifery przy użyciu łuku[1]. Do charakterystycznych wyrobów kultury hamburskiej należały ostrza z zadziorem, które służyły najpewniej jako groty strzał i oszczepów, oraz asymetryczne przekłuwacze typu Zinken, do oprawiania kości[1].
Na ziemiach polskich narzędzia kamienne kultury hamburskiej znajdujemy na Dolnym Śląsku i w Wielkopolsce[1]. Największe stanowisko tej kultury na całym Niżu Środkowoeuropejskim odkryto w miejscowości Myszęcin w woj. lubuskim. Prace archeologiczne prowadził mgr Michał Sip z Fundacji Patrimonium z Poznania. Do innych ważnych stanowisk należą:: Olbrachcice, Siedlnica, Liny[1].