![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2e/Polish-Lithuanian_Commonwealth_%25281619%2529.png/640px-Polish-Lithuanian_Commonwealth_%25281619%2529.png&w=640&q=50)
Księstwo Zadźwińskie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Księstwo Zadźwińskie (Księstwo Inflanckie, łac. Ducatus Ultradunensis) – posiadłość Rzeczypospolitej Obojga Narodów, istniejąca w latach 1561-1621.
1561-1621 | |||
| |||
Stolica | |||
---|---|---|---|
Data powstania | |||
Data likwidacji | |||
Religia dominująca |
luteranizm | ||
![]() Księstwo Inflanckie | |||
58°22′N 25°36′E | |||
|
Na mocy paktu wileńskiego, Konfederacja Inflancka została podzielona na zwasalizowane wobec Rzeczypospolitej Księstwo Kurlandii i Semigalii oraz Księstwo Zadźwińskie. W dniu 25 grudnia 1566 roku ogłoszono oficjalne ustanowienie Księstwa Zadźwińskiego, inkorporowanego do Wielkiego Księstwa Litewskiego[1]. Zmienił tę relację akt wydany przez króla Zygmunta Augusta 3 sierpnia 1569 unii lubelskiej, który poddał Inflanty Rzeczypospolitej jako całości, a nie odrębnie Koronie czy Litwie[2], a jego gubernatorem mianowano Jana Hieronimowicza Chodkiewicza. Od tego czasu Inflanty były uważane za wspólną posiadłość Korony i Litwy.
Księstwo Zadźwińskie zostało podzielone na cztery okręgi: ryski, trejdeński, wendeński i dyneburski. W latach 1577-1582 znajdowało się pod okupacją rosyjską. Po odzyskaniu Inflant przez Stefana Batorego, zostały podzielone na trzy prezydia: dorpackie, parnawskie i wendeńskie, zamienione w 1598 roku na województwa.
Ordinatio Livoniae Sejmu z 1589 r.[3], ustalała kolejność obsadzania starostw przez szlachtę koronną i litewską. Przysięga starostów składana była spolney Rzeczypospoiitey Korony Polskiey, y Wielkiego Xięstwa Litewskiego[4].
W roku 1598 nowa uchwalona przez Sejm ustawa dotycząca Inflant, tak zwana Ordinatio Livoniae II, dopuściła do urzędów w Inflantach, na zasadzie alternaty, także miejscową szlachtę niemiecką[5], co równało się praktycznie jako podkreślenie administracyjnej odrębności Księstwa Inflanckiego jako trzeciego kraju zunifikowanej Rzeczypospolitej.
Po wojnie polsko-szwedzkiej większość ziem księstwa została w 1621 roku włączona do Inflant szwedzkich, co potwierdził rozejm w Altmarku z 1629 roku. W rękach polskich pozostała wschodnia część województwa wendeńskiego, które przekształcone zostało w województwo inflanckie.