Kryzys polityczny w Wybrzeżu Kości Słoniowej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kryzys polityczny w[3] Wybrzeżu Kości Słoniowej, w czasie którego funkcjonowały dwa niezależne od siebie i nieuznające się wzajemnie ośrodki władzy państwowej, nastąpił po wyborach prezydenckich w 2010 roku.
Wybrzeże Kości Słoniowej na mapie Unii Afrykańskiej | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Miejsca wystąpień | |||
Początek wystąpień | |||
Koniec wystąpień |
24 lutego 2011 (początek wojny domowej) | ||
Ofiary śmiertelne | |||
Przyczyny wystąpień |
spór o wynik wyborów prezydenckich | ||
Charakter wystąpień |
dwuwładza w kraju, demonstracje, zabójstwa, starcia etniczne | ||
Rezultat wystąpień |
kryzys przerodził się w walki zbrojne; ponowny wybuch wojny domowej | ||
brak współrzędnych | |||
|
2 grudnia 2010 komisja wyborcza za zwycięzcę drugiej tury wyborów prezydenckich z 28 listopada 2010 uznała kandydata opozycji, Alassane'a Ouattarę. Jednak decyzję tę unieważniła Rada Konstytucyjna, która następnego dnia ogłosiła wygraną urzędującego prezydenta Laurenta Gbagbo. Równocześnie obaj kontrkandydaci ogłosili własne zwycięstwo i 4 grudnia 2010 złożyli niezależnie od siebie przysięgi prezydenckie, a następnie powołali odrębne gabinety.
Podczas gdy prezydenta Gbagbo poparło wojsko i kontrolowane przez niego publiczne media, prezydent Ouattara posiadał poparcie byłych rebeliantów z Nowych Sił, kontrolujących wciąż północne regiony kraju po wojnie domowej z lat 2002–2007. Społeczność międzynarodowa, w tym ONZ, za prawomocnego prezydenta uznała w zdecydowanej większości Ouattarę, który po wyborach schronił się w jednym z hoteli w Abidżanie pod eskortą sił ONZ. Solidarność z prezydentem Gbagbo wyraziły tylko władze Angoli i Gambii.
Kryzys polityczny spowodował wybuch przemocy w kraju, w jej wyniku zginęło około 3 tysięcy osób. Ofiarami naruszeń praw człowieka i ataków ze strony wojska, bojówek i zagranicznych najemników byli w większości zwolennicy Alassane'a Ouattary. Z powodu zagrożenia granicę z Liberią i Gwineą przekroczyły dziesiątki tysięcy uchodźców. W sumie około milion osób opuściło swoje miejsca zamieszkania.
Społeczność międzynarodowa zażądała od prezydenta Laurenta Gbagbo ustąpienia z urzędu, a po jego odmowie wprowadziła przeciwko niemu szereg sankcji. Unia Afrykańska i ECOWAS zawiesiły członkostwo Wybrzeża Kości Słoniowej w tych organizacjach, posłały do kraju swoich mediatorów oraz zagroziły użyciem wobec prezydenta Gbagbo siły zbrojnej. Unia Europejska oraz Stany Zjednoczone wprowadziły sankcje wizowe względem prezydenta, jego współpracowników oraz wstrzymały im dostęp do aktywów finansowych. Bank Światowy, Afrykański Bank Rozwoju i Międzynarodowy Fundusz Walutowy zawiesiły współpracę z Wybrzeżem Kości Słoniowej i finansowanie programów pomocy. Również Centralny Bank Państw Afryki Zachodniej zablokował rządowi Gbagbo dostęp do aktywów finansowych na terenie państw członkowskich.
Pomimo sankcji międzynarodowych i wysiłków mediacyjnych ze strony ECOWAS i Unii Afrykańskiej, prezydent Gbagbo nie zrezygnował z zajmowanego urzędu. 19 lutego 2011 w Abidżanie wybuchła nowa fala protestów, natomiast 24 lutego 2011 na zachodzie kraju popierający prezydenta Ouattarę rebelianci z Nowych Sił rozpoczęli ofensywę wojskową, co doprowadziło do walki zbrojnej i wybuchu na nowo wojny domowej, zakończonej pojmaniem Laurenta Gbagbo 11 kwietnia 2011.
6 maja 2011 Alassane Ouattara został oficjalnie zaprzysiężony na stanowisku prezydenta. Zatrzymany prezydent Gbagbo został osadzony w areszcie domowym na północy kraju, a pod koniec listopada 2011 przewieziony do Hagi i postawiony przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym pod zarzutem popełnienia zbrodni przeciwko ludzkości. We wrześniu 2011 powołana została Komisja Dialogu, Prawdy i Pojednania w celu zbadania przestępstw popełnionych przez obie strony konfliktu. W grudniu 2011 odbyły się zbojkotowane przez partię byłego prezydenta Gbagbo wybory parlamentarne, które przyniosły zwycięstwo ugrupowaniu prezydenta Ouattary.