Kość główkowata

Kość główkowata (łac. os capitatum) – największa z ośmiu kości nadgarstka człowieka, leżąca w szeregu dalszym, pomiędzy kością czworoboczną mniejszą i kością haczykowatą^[1]. Jak inne kości nadgarstka (z wyjątkiem kości grochowatej) jest nieregularnie sześcienna, ma sześć powierzchni^[1]. Wyróżnia się w niej część górną, inaczej głowę (łac. caput), węższą część pośrednią, czyli szyjkę (łac. collum) oraz część dolną (łac. corpus). Okrągła i gładka powierzchnia bliższa (górna) łączy się z kością księżycowatą, a powierzchnia dalsza (dolna) z kościami śródręcza: II, III i IV. Powierzchnie dłoniowa i grzbietowa są nierówne, pierwsza z nich łączy się z mięśniem przywodzicielem kciuka. Zazwyczaj równa powierzchnia łokciowa łączy się z kością haczykowatą, a wypukła powierzchnia promieniowa – z kością łódeczkowatą i kością czworoboczną mniejszą^[1].

Kość główkowata (lewa ręka)

Kości nadgarstka: A – kość łódeczkowata, B – kość księżycowata, C – kość trójgraniasta, D – kość grochowata, E – kość czworoboczna większa, F – kość czworoboczna mniejsza, G – kość główkowata, H – kość haczykowata

Lewa kość główkowata człowieka.

Przypisy

1. AdamA. Bochenek AdamA., MichałM. Reicher MichałM., Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 465–468, ISBN 978-83-200-4323-5.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.