kościół w Barcelonie, w Hiszpanii Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Kościół Serca Jezusowego na Tibidabo (hiszp. Temple Expiatori del Sagrat Cor)[1] – rzymskokatolicki kościół w Hiszpanii (w stopniu bazyliki mniejszej), na wzgórzu Tibidabo, w masywie Serra de Collserola, w Barcelonie.
 | |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wspólnota autonomiczna | |||||||||
| Miejscowość | |||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie Barcelony  | |||||||||
Położenie na mapie prowincji Barcelony  | |||||||||
 41°25′19,0″N 2°07′07,5″E | |||||||||
| Strona internetowa | |||||||||
Budowla jest wyraźnie widoczna z wielu części Barcelony[2]. Na jej dachu znajduje się punkt widokowy[2]. W pobliżu znajduje się również zbudowany w 1899 r. najstarszy w Hiszpanii park rozrywki, który jest także jednym z najstarszych w Europie.
Zgodnie z barcelońską legendą diabeł miał kusić Jezusa Chrystusa podczas jego postu przed rozpoczęciem działalności publicznej właśnie w miejscu, w którym obecnie wznosi się kościół[3].
Impulsem do budowy katolickiej świątyni były krążące pod koniec XIX w. plotki o zamiarach budowy w tym miejscu hotelu z kasynem i kościoła protestanckiego. W efekcie katolickie stowarzyszenie[1] Zarząd Rycerzy Katolickich nabył teren i w 1886 r.[2] przekazał go Giovanniemu Bosco[1].
Początkowo zbudowana została tylko neogotycka pustelnia, później koło niej postawiono pawilon w stylu nawiązującym do stylu mudejar. W międzyczasie pojawiły się plany budowy w tym miejscu obserwatorium astronomicznego, jednak ostatecznie powstało ono na sąsiednim wzgórzu. Kamień węgielny wmurowano 28 grudnia 1902 r. pod przewodnictwem biskupa Barcelony Salvadora Casañasa i Pagèsa[2]. Jako wzór dla projektu wzięto paryską bazyliką Sacre-Coeur[2].
Do 1911 r. powstała krypta[2] z kamienia z Montjuïc[4], a bryła głównej budowli w latach 1915–1951[2] z wykorzystaniem jasnego kamienia z Girony[4]. W 1952 r. budowa była zaawansowana na tyle, że została konsekrowana jako świątynia przez biskupa Gregorio Modrego y Casaúsa. Ukończenie budowli nastąpiło po ukończeniu budowy wież[3], a kościół otrzymał w 1961 r. stopień bazyliki mniejszej[2].
Inwestycję ukończył syn projektanta, Josep Maria Sagnier i Vidal[1].
Budowlę wzniesiono według projektu i pod kierunkiem[1] katalońskiego[2] architekta Enrica Sagniera i Villavecchię[5], który w projekcie łączył modernizm z neogotykiem[6]. Jako wzór dla projektu wzięto paryską bazyliką Sacre-Coeur[2].
Budowla składa się z dwóch poziomów, przy czym dolny stanowi krypta[3] o cechach neoromańskich, neogotyckich i neobizantyńskich[6]. Wnętrze składa się z pięciu naw bocznych, rozdzielonych kolumnami[7]. Głównym wejściem do krypty jest barokowy portal zwieńczony mozaiką przedstawiającą Jezusa otoczonego aniołami i hiszpańskimi świętymi[4], wykonaną przez Daniela Zuloaga. Na fasadzie znajdują się także rzeźba Matki Miłosierdzia, św. Jerzego i św. Jakuba, patronów Barcelony, Katalonii i Hiszpanii[7]. Wnętrze ozdobiono mozaikami przedstawiającymi budowę kościoła i rzeźbami przedstawiającymi życie Jezusa[4], sceny z jego życia zdobią także wnętrze kopuły. Witraże w świątyni ukazują podobizny świętych[5]. Po obu stronach krypty znajdują się schody prowadzące na górny poziom, do głównego kościoła[4].
Górnym poziomem jest kościół w stylu neogotyckim, zdobiony posągami apostołów i świętych na fasadzie i freskiem zmartwychwstałego Jezusa w portalu wejściowym[3]. Bryła górnego kościoła jest wpisana w kwadrat z pięcioma wieżami. Cztery niższe z nich ozdobiono posągami 12 apostołów. Największa, centralnie ulokowana wieża[1] wyrasta z kopuły[5] i jest zwieńczona siedmiometrową, brązową[4] i pozłacaną[5] figurą Jezusa[4]. Figurę na szczycie wykonał Frederic Mares, ale uległa ona zniszczeniu w czasie hiszpańskiej wojny domowej, a nową[4] w 1950 r.[7] wykonał Josep Miret Llopart[1]. Wnętrze górnego kościoła wykonano w stylu łączącym cechy romańskie i gotyckie[5], jest trójnawowe, każdą nawę wieńczy apsyda z ołtarzem[7].
