Konrad III Stary
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Konrad III Stary (ur. między 1354 a 1359, zm. 20 lub 28 grudnia 1412[1]) – książę oleśnicki w latach 1403–1412.
Książę oleśnicko-kozielski i na 1/2 Ścinawy | |
Okres |
od 1403 |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data urodzenia | |
Data śmierci |
20 lub 28 grudnia 1412 |
Ojciec | |
Matka | |
Żona |
Guta |
Dzieci |
Konrad IV Starszy |
Syn Konrada II oleśnickiego i Agnieszki, córki Kazimierza I cieszyńskiego i Eufemii mazowieckiej.
W 1397 roku wziął udział w zjeździe książąt śląskich z Władysławem Jagiełłą w Łubnicach[2]. W 1404 roku wraz z synami Konradem IV i Konradem V potwierdził prawa i przywileje mieszczan w należącej do nich połowy Bytomia. W 1406 roku pośredniczył w sporze Władysława Jagiełły z Krzyżakami o Drezdenko[2]. W 1409 roku wraz z synem jako poseł króla czeskiego Wacława IV Luksemburskiego, pośredniczył w rozmowach pokojowych pomiędzy Polską i Zakonem Krzyżackim w Bydgoszczy[2].
Żonaty z Gutą, której pochodzenie jest nieznane. Z tego związku narodziło się siedmioro dzieci: