Kokusai Ki-76
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kokusai Ki-76 – japoński samolot obserwacyjny i towarzyszący z okresu II wojny światowej, pod koniec wojny używany był także jako samolot ZOP. Nosił amerykańską nazwę kodową Stella.
Około 1939 rząd japoński rozpoczął starania o dostarczenie do Japonii niemieckiego samolotu rozpoznawczo-łącznikowego Fieseler Fi 156 Storch[1]. Jeszcze przed otrzymaniem tego samolotu (w czerwcu 1941[2]), dowództwo Cesarskiej Armii Japońskiej poinstruowało firmę Nippon Kokusai Koku Kogo aby zaprojektowała i zbudowała ona podobny samolot[1]. Nowa maszyna otrzymała oznaczenie Ki-76, jej głównym projektantem został Kozo Masuhara[1]. Projekt Ki-76 był inspirowany niemieckim „bocianem” ale nie był jego kopią, prace nad projektem rozpoczęto około dziesięć miesięcy przed otrzymaniem pojedynczego egzemplarza niemieckiego samolotu[1][3]. Zewnętrznie samolot był bardzo podobny do jego niemieckiego pierwowzoru, największą różnicę stanowiło użycie silnika gwiazdowego zamiast rzędowego jak w niemieckiej maszynie oraz użycie klap Fowlera zamiast klap szczelinowych[2][3].
Kokusai Ki-76 był dwumiejscowym, jednosilnikowym górnopłatem używanym jako samolot obserwacyjny, towarzyszący i patrolowy do zwalczania okrętów podwodnych[4]. Załogę stanowił pilot i obserwator/strzelec siedzący w układzie tandem (jeden za drugim) w zamkniętej kabinie[4][3]. Samolot miał podwozie klasyczne, stałe[2]. Napęd stanowił dziewięcio-cylindrowy, chłodzony powietrzem silnik gwiazdowy typu Hitachi Ha-42 o mocy startowej 310 KM i mocy 280 KM na wysokości 2000 metrów[4]. Rozpiętość skrzydeł wynosiła 15 metrów, długość samolotu wynosiła 9,56 metrów, a jego wysokość – 2,9 metrów[4]. Powierzchnia nośna skrzydeł wynosiła 29,4 metry kwadratowe[4].
Użyte na skrzydłach klapy Fowlera były zsynchronizowane z poziomymi statecznikami o zmiennym kącie zaklinowania, takie rozwiązanie oferowało dodatkową siłę nośną[2].
Masa własna samolotu wynosiła 1110 kilogramów, a maksymalna masa startowa wynosiła 1620 kilogramów[4]. Prędkość maksymalna maszyny wynosiła 178 km/h, pułap praktyczny 5630 metrów, a zasięg do 750 kilometrów[4]. Uzbrojenie stanowił pojedynczy, ruchomy strzelający do tyłu karabin maszynowy Typ 89 kalibru 7,7 mm oraz, w wersji ZOP, dwie bomby głębinowe o masie 60 kilogramów każda[4][3].
Pierwszy prototyp został ukończony w maju 1941[2][3]. W czasie oblatywania odkryto, że samolot był nieco niestabilny ale był bardzo łatwy w pilotażu i nie sprawiał kłopotów nawet mało doświadczonym pilotom[2][3]. W czasie testów porównawczych z otrzymanym w czerwcu 1941 Fi-156 japoński samolot został oceniony jako lepszy pod prawie wszystkimi względami z wyjątkiem długości drogi lądowania gdzie lepsza była konstrukcja niemiecka[2][3].
Oblatywanie samolotu ukończono w listopadzie 1942 i samolot został przyjęty do służby jako Samolot Łącznikowy Armii Typu 3, w czasie wojny nosił także amerykańską nazwę kodową Stella[2]. Służył do końca wojny jako samolot obserwacyjny i łącznikowy[2][3].
Pod koniec 1943 samolot został nieco zmodyfikowany i przystosowany do roli lekkiego patrolowego samolotu do zwalczania okrętów podwodnych[2]. Do tej roli samolot został wyposażony w hak ogonowy[4]. Tak przystosowane samoloty służyły na pokładzie należącego do Armii lotniskowca „Akitsu Maru” ale jak się okazało w czasie jego eksploatacji nie nadawał się zbytnio do tej roli[4][5].
Samolot był produkowany w latach 1941-1944, nie jest znana liczna wyprodukowanych maszyn[4].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
