Kardynałowie z nominacji antypapieża Feliksa V

Wybrany przez sobór bazylejski antypapież Feliks V (1439–1449) mianował prawdopodobnie 18 nowych kardynałów. Są określani mianem pseudokardynałów, gdyż Kościół nie uznaje ich nominacji za legalne. Co najmniej siedmiu innych duchownych odmówiło przyjęcia od niego godności kardynalskiej, a w jednym przypadku nominacja dotyczyła duchownego, który wcześniej otrzymał godność kardynalską od Eugeniusza IV.

Konsystorz 2 kwietnia 1440

1. Louis de La Palud OSB, biskup Lozanny – kardynał prezbiter S. Susanna^[1], następnie kardynał prezbiter S. Anastasia (tytuł nadany 12 stycznia 1450), zm. 21 września 1451

Następujące nominacje ogłoszone na tym konsystorzu nie doszły do skutku:

• Bartolomeo Aicardi Visconti, biskup Novary, mianowany kardynałem prezbiterem, odmówił przyjęcia godności kardynalskiej.
• Walram von Moers, elekt Utrechtu, mianowany kardynałem prezbiterem, odmówił przyjęcia godności kardynalskiej.
• Alfonso Carrillo de Acuña, administrator Sigüenzy, mianowany kardynałem diakonem, odmówił przyjęcia godności kardynalskiej.

Konsystorz 12 października 1440

Nominacje jawne

Kościoły tytularne zostały nadane nominatom 15 października 1440:

1. Aleksander Mazowiecki, biskup Trydentu – kardynał prezbiter S. Lorenzo in Damaso, zm. 2 czerwca 1444.
2. Otón de Moncada i de Luna, biskup Tortosy – kardynał prezbiter S. Pudenziana, zrezygnował 13 kwietnia 1445, zm. 20 lutego 1473.
3. Jordi d'Ornos, biskup Vich – kardynał prezbiter S. Anastasia, następnie kardynał prezbiter S. Maria in Trastevere (styczeń 1441), zrezygnował w 1449, zm. w listopadzie 1452.
4. François de Meez OSB, biskup Genewy – kardynał prezbiter S. Marcello, zm. 7 marca 1444.
5. Bernard de La Planche OSB, biskup Dax – kardynał prezbiter Ss. Nereo ed Achilleo, następnie kardynał prezbiter Ss. IV Coronati (grudzień 1440), zm. 1448
6. Giovanni di Ragusa OP, biskup Argeș – kardynał prezbiter S. Sisto, zm. 20 października 1443.
7. Johann Grünwalder, wikariusz Fryzyngi – kardynał prezbiter Ss. Silvestro e Martino, zrezygnował w styczniu 1448, zm. 2 grudnia 1452.
8. Juan de Segovia, archidiakon Villaviciosa w Oviedo – kardynał prezbiter S. Callisto, zrezygnował w 1449, zm. 24 maja 1458.

Nominacje in pectore, opublikowane 12 listopada 1440

1. Philippe de Coetquis, arcybiskup Tours – kardynał prezbiter, zm. 12 lipca 1441
2. Niccolò Tedeschi OSB, arcybiskup Palermo – kardynał prezbiter Ss. XII Apostoli^[2] (tytuł nadany prawdopodobnie w lutym 1441), zm. 24 lutego 1445.
3. Jean de Malestroit, biskup Nantes – kardynał prezbiter S. Onofrio (tytuł nadany prawdopodobnie w lutym 1441), zm. 14 września 1443

Następujące nominacje ogłoszone na tym konsystorzu nie doszły do skutku^[3]:

• Amédée de Talaru, arcybiskup Lyonu, mianowany kardynałem prezbiterem, odmówił przyjęcia godności kardynalskiej.
• Denis du Moulin, biskup Paryża, mianowany kardynałem prezbiterem, odmówił przyjęcia godności kardynalskiej.
• Gérard Machet, biskup Castres, mianowany kardynałem prezbiterem, odmówił przyjęcia godności kardynalskiej.

Nominacje in pectore, opublikowane w 1441

1. Wincenty Kot, arcybiskup Gniezna – kardynał prezbiter S. Crisogono (tytuł nadany prawdopodobnie 11 marca 1441), zrezygnował 2 października 1447, zm. 14 sierpnia 1448.

Prawdopodobnie na tym samym konsystorzu nominację in pectore otrzymał Zbigniew Oleśnicki, biskup Krakowa, od 1439 kardynał prezbiter S. Prisca z nominacji Eugeniusza IV. Oleśnicki uznał Feliksa V i 19 listopada 1441 opublikowana została jego nominacja od antypapieża na kardynała prezbitera S. Anastasia. W 1447 podporządkował się on Mikołajowi V, następcy Eugeniusza IV, który potwierdził jego godność kardynalską.

Konsystorz 6 kwietnia 1444

Nominacje jawne

1. Jean d’Arces, arcybiskup Tarentaise – kardynał prezbiter S. Stefano in Monte Celio^[1], następnie kardynał prezbiter Ss. Nereo ed Achilleo (tytuł nadany 12 stycznia 1450), zm. 12 grudnia 1454
2. Luis Gonçalves de Amaral, biskup Viseu – kardynał prezbiter, zm. 1444

Nominacje in pectore, opublikowane po 6 kwietnia 1444

1. Guillaume d’Estaing, archidiakon Metz – kardynał prezbiter S. Marcello^[1], następnie kardynał prezbiter S. Sabina (tytuł nadany 12 stycznia 1450), zm. 28 października 1455
2. Bartolomeo Vitelleschi, biskup Corneto e Montefiascone – kardynał prezbiter S. Marco, zrezygnował w 1449, zm. 13 grudnia 1463.

Następująca nominacja nie doszła do skutku:

• Thomas de Courcelles, kanonik z Amiens, mianowany kardynałem diakonem, odmówił przyjęcia nominacji.

Konsystorz w 1447

1. Lancelot de Lusignan, tytularny patriarcha Jerozolimy – kardynał prezbiter S. Lorenzo in Damaso; pozbawiony godności kardynalskiej w 1449, zm. 1451

Kolegium Kardynalskie Feliksa V w kwietniu 1449

Kiedy w kwietniu 1449 Feliks V podporządkował się papieżowi Mikołajowi V, w jego kurii było siedmiu kardynałów:

• Louis Alleman, prezbiter S. Cecilia,
• Louis de La Palud, prezbiter S. Susanna,
• Jordi d’Ornos, prezbiter S. Maria in Trastevere,
• Juan de Segovia, prezbiter S. Callisto,
• Jean d’Arces, prezbiter S. Stefano in Monte Celio,
• Bartolomeo Vitelleschi, prezbiter S. Marco,
• Guillaume d’Estaing, prezbiter S. Marcello.

Przypisy

1. W 1449 podporządkował się papieżowi Mikołajowi V, który 19 grudnia 1449 potwierdził jego godność kardynalską.
2. Zob. Georges Christoph Kreysig, Diplomataria et scriptores historiae Germanicae medii aevi, Typis et sumtibus Pauli Emanuel Richteri, 1755, s. 289.
3. Pierre Santoni: Gérard Machet, confesseur et conseiller de Charles VII, évêque de Castres (1380-1448). [w:] halshs-00603390 [on-line]. 2011. s. 105-106. [dostęp 2022-01-08]. (fr.).Sprawdź autora:1.

Bibliografia

• The Cardinals of the Holy Roman Church
• Konrad Eubel, Hierarchia Catholica, vol. II, 1914
• Krzysztof Rafał Prokop: Polscy kardynałowie, Kraków 2001
• Konrad Eubel: Die durch das Basler Konzil geschaffene Hierarchie, Römische Quartalschrift für christliche Altertumskunde und Kirchengeschichte, v.16 1902, s. 269-286
• Paul Maria Baumgarten: Die beide ersten Kardinalskonsistorien des Gegenpapstes Felix V., Römische Quartalschrift für christliche Altertumskunde und Kirchengeschichte, v. 22, 1908, s. 153-157
• Concilium Basiliense. Studien und Quellen zur Geschichte des Concils von Basel, red. Hermann Herre, Bazylea 1910