Karabin przeciwpancerny PzB38
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Panzerbüchse 38, PzB 38 – niemiecki półautomatyczny karabin przeciwpancerny opracowany przez B. Brauera i produkowany w zakładach Gustloff-Werke w Suhl.
Panzerbüchse 39 | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Producent |
Gustloff-Werke | ||
Rodzaj | |||
Historia | |||
Produkcja |
1938 – ? | ||
Wyprodukowano |
ok. 39 232 egz. | ||
Dane techniczne | |||
Kaliber |
7,92 mm | ||
Nabój |
7,92 × 94 mm | ||
Wymiary | |||
Długość |
1615 mm (PzB 38) | ||
Długość lufy |
1085 mm | ||
Masa | |||
broni |
16,2 kg (PzB 38) | ||
Inne | |||
Prędkość pocz. pocisku |
1210 m/s | ||
Przebijalność pancerza |
25 mm z odległości 100 m | ||
|
Była to jednostrzałowa broń z ruchomą lufą. W momencie oddania strzału lufa cofała się o około 9 cm, co powodowało otwarcie zamka i wyrzucenie z niego pustej łuski. Lufa zostawała w tej pozycji aż do ponownego załadowania broni i powracała do pozycji wyjściowej po ręcznym zwolnieniu jej. Ten raczej skomplikowany mechanizm był bardzo podatny na zacięcia w warunkach polowych.
Według Überblick Rüststand des Heeres (spisie wyposażenia wojskowego) z września 1939 roku liczba tych karabinów na stanie armii wynosiła 62 sztuki. We wspomnianym dokumencie zaznaczono, że w najbliższych miesiącach zaplanowano zwiększenie produkcji tej broni do 150 sztuk miesięcznie.[1]
W latach 1939–1940 wyprodukowano łącznie 1408 karabinów PzB 38.