![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b9/Malatia_Arm%25C3%25A9e_et_marine_revue_1908.jpg/640px-Malatia_Arm%25C3%25A9e_et_marine_revue_1908.jpg&w=640&q=50)
Kanonierki typu Taşköprü
typ kanonierki / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kanonierki typu Taşköprü[1][2], określane też jako typ Sedd ul Bahir[3] – typ kanonierek parowych marynarki Imperium Osmańskiego, z początku XX w. Okręty te służyły podczas wojen włosko-tureckiej, w czasie której wiodący zatopiono 5 z nich i I wojny światowej.
![]() Kanonierka „Malatya” w 1908 | |
Użytkownicy | |
---|---|
Stocznia |
Schneider, Chalon-sur-Saône |
Wejście do służby |
1908 |
Wycofanie |
1921 |
Zbudowane okręty |
9 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
315 ton (pełna) |
Długość |
47 m |
Szerokość |
6,2 m |
Zanurzenie |
1,9 m |
Napęd |
1 maszyna parowa potrójnego rozprężania, |
Prędkość |
12 w. |
Załoga |
47 |
Uzbrojenie |
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1b/Ayintab_Bafra_Arm%C3%A9e_et_marine_revue_1908.jpg/640px-Ayintab_Bafra_Arm%C3%A9e_et_marine_revue_1908.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1a/Ottoman_gunboat_Bafra_sunk_at_Al_Qunfudhah.jpg/640px-Ottoman_gunboat_Bafra_sunk_at_Al_Qunfudhah.jpg)
Okręty były nieco powiększoną kontynuacją udanego typu Yozgat. Zamówiono je 1906 roku: cztery w stoczni Schneider w Chalon-sur-Saône i pięć w AC des Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes. Stępki położono w 1907 roku i wodowano w tym samym lub następnym roku; wszystkie zostały przyjęte do służby w 1908 roku. Miały stalowe kadłuby z dziobnicą taranową, o długości 47 m (45 m na konstrukcyjnej linii wodnej), szerokości 6,2 m i zanurzeniu 1,9 m, wyporności normalnej 213 ton, a pełnej – 315 ton[4][2] (Conway’s... podaje szerokość 5,7 m i zanurzenie 2,4 m; dla jednostek zbudowanych w Nantes – wyporność normalną 192 tony i pełną 309 ton, a 213 ton normalną dla okrętów Schneidera[3]). Okręty wyposażone były w jedną pionową maszynę parową potrójnego rozprężania, która napędzała jedną śrubę; parę dostarczał pojedynczy kocioł opłomkowy typu szkockiego (i maszyny i kotły dostarczyło przedsiębiorstwo SAAC Loire). Zapas węgla wynosił 44 tony; kanonierki miały też w pełne ożaglowanie typu dwumasztowego szkunera o powierzchni żagli 205 m². Rozwijały prędkość 12 węzłów[2]. Charakterystyczną cechą jednostek był wysoki, cienki komin; wyposażone były w reflektor, cztery szalupy, dwie kotwice admiralicji i radiostację. Pierwotnie załoga liczyła 9 oficerów i 38 marynarzy, w czasie I wojny światowej – 10 oficerów i 42 marynarzy[4][5].
Dla kanonierek typu Taşköprü zaplanowano uzbrojenie składające się z trzech dział kalibru 47 mm L/50 M1902, 2 karabinów maszynowych 7,65 mm i obrotowej wyrzutni torped kal. 450 mm, umieszczonej na przednim pokładzie, przed nadbudówką. Zapas amunicji wynosił odpowiednio: 1200 naboi armatnich, 31 tys. karabinowych i 4 torpedy. Ostatecznie działa 47 mm zamontowano dwa, na dziobie i rufie, karabiny umieszczono na skrzydłach mostku, a wyrzutnie torped zdemontowano zaraz po przyjęciu do służby w 1908 roku, uznając za zbędne wobec planowanych zadań[6]. W 1915 roku, jednostki pozostające wciąż w służbie niosły tylko jedną armatę 47 mm i dwa km-y, zachowując wszakże pełen zapas amunicji[5].