![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/00/StateLibQld_1_199899_Piemonte_%2528ship%2529.jpg/640px-StateLibQld_1_199899_Piemonte_%2528ship%2529.jpg&w=640&q=50)
Bitwa w zatoce Kunfuza
bitwa wojny włosko-tureckiej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bitwa w zatoce Kunfuza – starcie między eskadrą włoską a turecką, 7–8 stycznia 1912 roku, w trakcie wojny włosko-tureckiej, zakończone zniszczeniem eskadry tureckiej.
wojna włosko-turecka | |||
![]() Krążownik „Piemonte”, okręt flagowy eskadry włoskiej | |||
Czas | |||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium |
dzisiejsza Arabia Saudyjska | ||
Wynik |
zwycięstwo Włochów | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
![]() |
Włosi, obawiając się ataku na ich kolonię w Erytrei, skierowali na Morze Czerwone znaczne siły lekkie, składające się z krążowników „Piemonte”, „Calabria”, „Puglia”(inne języki), „Aretusa”, kanonierki „Volturno”, okrętu łącznikowego „Staffeta” i czterech niszczycieli „Artigliere”, „Granatiere”, „Bersagliere” i „Garibaldino”[1].
Turcy postanowili sprowadzić do ojczystych portów z Zatoki Perskiej stacjonujące tam niewielkie okręty. Dotarły one na Morze Czerwone, ale musiały się zatrzymać z powodu braku węgla: frachtowiec „Kaiserieh”, który miał im dostarczyć paliwo, został przechwycony przez Włochów[1]. Jednostka ta udawała statek szpitalny Czerwonego Krzyża, ale drużyna abordażowa z krążownika „Puglia”, która dokonała inspekcji 16 grudnia 1911 roku nie znalazła na nim żadnego sprzętu szpitalnego, więc statek został zajęty jako pryz[2]. Włoski dowódca dowiedział się, że turecka eskadra znajduje się w okolicach wysp Farasan i nie zdając sobie sprawy, że są pozbawione węgla, obawiał się, że ich celem jest przewiezienie wojsk arabskich z Półwyspu Arabskiego do Erytrei[1]. Rozpoczął więc przeszukiwanie okolicznych wybrzeży i 7 stycznia odnalazł turecką eskadrę w porcie Al-Kunfuza[2].
Tureckie okręty nie stanowiły większego zagrożenia: żaden nie rozwijał więcej niż 12 węzłów, najciężej uzbrojona kanonierka, „Kastamonu” miała 1 działo kalibru 75 mm (lub 77 mm[3]), pozostałe: „Gökçedağ”, „Refahiye”, „Ayintab”, „Ordu” i „Bafra” miały działa 47 mm[uwaga 1]; towarzyszył im uzbrojony jacht „Şipka” (1 działo 6-funtowe i 2 jednofuntowe[4]) i holownik „Muha”[2].
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1a/Ottoman_gunboat_Bafra_sunk_at_Al_Qunfudhah.jpg/640px-Ottoman_gunboat_Bafra_sunk_at_Al_Qunfudhah.jpg)
Grupa okrętów włoskich, która odnalazła turecką eskadrę, składała się z krążownika „Piemonte” (2 działa 152 mm i 10 – 120 mm[5]) i niszczycieli „Artigliere” i „Garibaldino” (oba po 4 działa 76 mm[6]). Jako pierwszy otworzył ogień „Artigliere”. Jednostki włoskie, wykorzystując swoją cięższą artylerię, strzelały z relatywnie dalekiego dystansu 4,5–6 km. Po trzygodzinnym ostrzale, cztery okręty tureckie zatonęły, a trzy wyrzuciły się na brzeg; „Şipka” został zatopiony przez własną załogę[2]. Następnego dnia eskadra włoska wróciła, zbombardowała port, wysadziła desant, który zniszczył jednostki wyrzucone na brzeg, i odpłynęła zabierając kilka zdemontowanych lekkich dział i innych pamiątek[1]. Uprowadziła też „Şipkę”, którą udało się podnieść z dna[2] (jacht służył do 1924 roku we flocie włoskiej jako „Gunfida”[4]) oraz cztery arabskie żaglowce[1]. Zapewniwszy sobie pełne panowanie na Morzu Czerwonym, Włosi przeprowadzili następnie bombardowania portów w Akabie, Mokce i Midi oraz blokadę wybrzeża w promieniu 45 mil morskich wokół Al-Hudajdy[1].