![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/95/Cacciatore_e_soldato_di_linea_austriaci_1859.jpg/640px-Cacciatore_e_soldato_di_linea_austriaci_1859.jpg&w=640&q=50)
Jegrzy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Jegrzy (z niem. Jäger) – formacje lekkiej piechoty wykorzystywane w charakterze strzelców wyborowych i/lub zwiadowców w armiach Prus[uwaga 1], Austrii oraz Rosji od XVIII w. do końca I wojny światowej[1]
![]() |
Ten artykuł dotyczy żołnierza. Zobacz też: Jäger. |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/95/Cacciatore_e_soldato_di_linea_austriaci_1859.jpg/640px-Cacciatore_e_soldato_di_linea_austriaci_1859.jpg)
Jegier (po lewej)
Żołnierz piechoty liniowej (po prawej)
Początkowo jegrzy specjalizowali się głównie w prowadzeniu celnego ognia z dużych odległości w odróżnieniu od piechoty liniowej prowadzącej zmasowany ogień salwowy na krótszych dystansach. Standardowo piechotę liniową wyposażano w długie gładkolufowe karabiny, zapewniające dużą (jak na tamte czasy) szybkostrzelność, jednak niską celność i donośność. Ze względu na specyfikę walki jegrzy zaopatrywani byli natomiast w sztucery wyposażone w lufy gwintowane (skrajnie zwiększające osiągi względem broni gładkolufowej), jednak bardziej kłopotliwe w ładowaniu (do gwintowanej lufy, pocisk należało wbijać za pomocą młotka i stempla).[2]
Od II połowy XIX w. wraz z postępem technologicznym i masowym wyposażeniem żołnierzy wszystkich formacji w ujednolicone karabiny gwintowane, jegrzy stopniowo tracili funkcję strzelców wyborowych, przekształcając się w jednostki głównie zwiadowcze.
Jegrzy rekrutowani byli głównie spośród ludności wiejskiej z terenów słabo zurbanizowanych (ludzi na co dzień obytych z bronią palną np. myśliwych). Preferowano osoby jak na tamte czasy niewysokie (poniżej 160 cm wzrostu).[potrzebny przypis]
W armii niemieckiej w odróżnieniu od innych formacji piechoty, nakryciem głowy jegrów nie była pikielhauba, a czako[3].