Jan Lamers
oficer dyplomowany Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
oficer dyplomowany Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Lamers, ps. „Florian” (ur. 10 września 1897 w Białej Niżnej, zm. 24 listopada 1957 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 pułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
10 września 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca Obwodu Śródmieście AK, szef sztabu Grupy „Północ” |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
    | |
Syn Jana i Pauliny z d. Kolousek. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 był żołnierzem Legionów. 21 czerwca 1916 został ranny w walkach pod Gruziatynem[1] na Wołyniu. Po kryzysie przysięgowym od listopada 1917 wcielony do armii austriackiej.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Żołnierz 5 pułku piechoty Legionów. Od marca 1919 awansowany do stopnia podporucznika piechoty, zaś od 1 maja 1920 porucznika. W szeregach pułku uczestniczył wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 został przeniesiony do 71 pułku piechoty. W 1922 zweryfikowany w stopniu kapitana służby stałej piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2]. Od 1930 został przydzielony do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej. Awansowany do stopnia majora służby stałej piechoty, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[3]. Z dniem 5 stycznia 1931 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930–1932[4]. W październiku tego roku wrócił do 36 pp na stanowisko dowódcy batalionu[5]. 3 listopada 1932 został ponownie powołany do Wyższej Szkoły Wojennej na drugi rocznik kursu 1931–1933[6]. Z dniem 1 października 1933, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 28. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W 1939 pełnił służbę na stanowisku szefa Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie.
We wrześniu 1939 był organizatorem i dowódcą oddziału „Szack”, a od 12 września 1939 był szefem sztabu Grupy „Kowel” dowodzonej przez płk. dypl. Leona Koca[8]. W czasie okupacji niemieckiej, od początku 1940 był członkiem ZWZ. Od lata 1940 do listopada 1941 był komendantem Obwodu ZWZ Warszawa Śródmieście. Później został przeniesiony do Komendy Głównej ZWZ-AK na stanowisko szefa Wydziału Mobilizacji i Odtwarzania Sił Zbrojnych „Kotary” w Oddziale I Organizacyjnym KG. W czasie powstania warszawskiego od 9 sierpnia był szefem sztabu Grupy AK „Północ”. 27 września 1944 awansowany do stopnia pułkownika[9]. Po upadku powstania trafił do Oflagu II C Woldenberg (nr jeniecki 101436). Po uwolnieniu z niewoli 31 stycznia 1945 powrócił do kraju. Mieszkał i zmarł w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A24-11-13a)[10].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.png){kind=small}
