![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/5a/2017._Pierre_Granier_-_Ino_et_M%25C3%25A9licerte-2.jpg/640px-2017._Pierre_Granier_-_Ino_et_M%25C3%25A9licerte-2.jpg&w=640&q=50)
Ino
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ino (gr. Ἰνώ Inṓ, łac. Ino) – w mitologii greckiej królewna tebańska, córka Kadmosa i Harmonii, druga żona beockiego króla Orchomenos Atamasa, macocha Fryksosa i Helle, matka Learchosa i Melikertesa.
![]() |
Ten artykuł dotyczy postaci mitologicznej . Zobacz też: inne znaczenia słowa Ino. |
![]() Ino rzucająca się w morze z Melikertesem (barokowa rzeźba Pierre Graniera w parku wersalskim) | |||
mityczna królowa Orchomenos | |||
Jako żona | |||
---|---|---|---|
Dane biograficzne | |||
Ojciec | |||
Matka | |||
Mąż | |||
Dzieci |
Melikertes | ||
|
Pragnąc pozbyć się swych pasierbów, najpierw doprowadziła do zmarnowania sparzonego wrzątkiem ziarna siewnego i wywołanej tym klęski nieurodzaju, a następnie sfałszowała orzeczenie wyroczni delfickiej, wymuszając na małżonku złożenie przebłagalnej ofiary z jego dzieci. Ich matka Nefele zesłała im uskrzydlonego baranka o złotym runie, który uniósł rodzeństwo, ratując im życie.
Ostatecznie zemstę na niej wywarła Hera, która zazdrosna o Dionizosa, syna Semele, pozostającego pod opieką Ino i Atamasa, zesłała na króla atak szału, w którym zabił Learchosa, gdy Ino wraz z młodszym Melikertesem ratowała się ucieczką, w końcu rzucając się do morza. Oboje zostali tam zamienieni w dobroczynne bóstwa morskie – Leukoteę i Palajmona. Mit ten Eurypides wykorzystał w (niezachowanej w całości) tragedii Ino[1].
Nieliczne były jej przedstawienia w greckim malarstwie wazowym. Twórcą kantaty zatytułowanej jej imieniem był Johann Christian Bach.