Idioglosja
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Idioglosja (od starogreckiego ἴδιος ídios, „własny, osobisty, odrębny” i γλῶσσα glôssa, „język”) – specyficzny język wymyślony i używany przez jedną, maksimum dwie osoby. Najczęściej idioglossia odnosi się do „własnych języków” małych dzieci, zwłaszcza bliźniąt. Ten typ idioglosji definiowany jest jako mowa bliźniacza.
Dzieci, które od urodzenia mają kontakt z wieloma językami, są również skłonne do tworzenia idioglosji, ale języki te zwykle zanikają w stosunkowo młodym wieku, ustępując jednemu lub kilku nauczonych języków.
Idioglosja jest również jednostką chorobową w przypadkach afazji lub głuchoty wrodzonej[1].