![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0b/Ichthyol-Salbe.jpg/640px-Ichthyol-Salbe.jpg&w=640&q=50)
Ichtiol
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ichtiol i ichtamol (sulfobituminian amonu), łac. Ammonii bituminosulfonas, Ichthammolum) − bardzo lepkie ciecze o charakterystycznym zapachu przypominającym woń asfaltu. Wykazują właściwości bakteriostatyczne i przeciwzapalne. Składniki leków używanych w lecznictwie dermatologicznym. Stosowane miejscowo głównie w postaci maści, past, emulsji, zawiesin i roztworów do leczenia stanów zapalnych skóry, błon śluzowych i trudno gojących się ran. Zastosowanie ichtiolu w leczeniu schorzeń dermatologicznych opisał w 1882 r. Paul Unna[1][2].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0b/Ichthyol-Salbe.jpg/640px-Ichthyol-Salbe.jpg)
Otrzymywany jest z wysokosiarkowych łupków bitumicznych z ery mezozoiku. Poddaje się je suchej destylacji w 480 °C, następnie uzyskany produkt destyluje się w celu usunięcia produktów wysokocząsteczkowych (m.in. WWA). Destylat traktuje się kwasem siarkowym i zobojętnia. W przypadku zastosowania stężonego kwasu otrzymuje się ciemnobrunatną substancję, ichtamol (DSSO, z ang. dark sulfonated shale oil), a dla kwasu rozcieńczonego uzyskany produkt – ichtiol – jest koloru jasnego (PSSO, z ang. pale sulfonated shale oil)[2]. Substancje te są rozpuszczalne w wodzie i glicerolu[2] natomiast trudno rozpuszczają się w etanolu i eterze dietylowym[3]. Mają właściwości podobne do detergentów[2].
Stosunek wodoru do węgla w obu produktach jest wysoki. Zawierają węglowodory, ok. 10% siarki, ok. 6% siarczanu amonu, zasady azotowe i tiofen. W przeciwieństwie do surowej ropy z łupków nie mają właściwości rakotwórczych[2].