II wojna w Zatoce Perskiej
wojna w Iraku na początku XXI wieku spowodowana napięciami politycznymi na linii USA-Irak, szczególnie po tragedii 11 września 2001 roku / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące II wojna w Zatoce Perskiej?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
II wojna w Zatoce Perskiej – konflikt zbrojny, który rozpoczął się 20 marca 2003 atakiem koalicji sił międzynarodowych (głównie USA i Wielkiej Brytanii) na Irak. Po około trzech tygodniach walk siły międzynarodowe objęły kontrolę nad większością terytorium Iraku, obalając rząd tworzony przez partię Baas, na czele z Saddamem Husajnem, i rozpoczynając okupację tego kraju, trwającą formalnie do 2005.
Ten artykuł należy dopracować |
wojna z terroryzmem | |||
Od góry, zgodnie z ruchem wskazówek zegara: żołnierze Delta Force z Task Force 20 obok żołnierzy 3. batalionu 327 Pułku Piechoty w akcji przed kryjówką Udaja i Kusaja Husajnów; iraccy powstańcy w północnym Iraku; dwóch rebeliantów trzymających MANPADS; obalenie pomnika Saddama Husajna na placu Firdos | |||
Czas |
20 marca – 1 maja 2003 | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium | |||
Przyczyna |
chęć zlikwidowania domniemanej broni masowej zagłady; chęć wsparcia opozycji kurdyjskiej na północy Iraku; naruszanie praw człowieka w Iraku; domniemane sponsorowanie Al-Ka’idy przez Irak | ||
Wynik |
| ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
brak współrzędnych | |||
|
Zobacz w angielskich Wikiźródłach tekst oryginalny rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1441 |
Siły międzynarodowe liczyły ok. 250 000 żołnierzy amerykańskich, 45 000 brytyjskich, 2000 australijskich, 180 polskich (ORP „Kontradmirał Xawery Czernicki”, grupy GROM i pododdziału usuwania skażeń chemicznych z 4 Pułku Chemicznego w Brodnicy). Oprócz tego siły te były wspierane od północy przez ok. 50 000 partyzantów kurdyjskich. Siły międzynarodowe wkroczyły do Iraku od południa, przekraczając granicę od strony Kuwejtu i Zatoki Perskiej. Przeciwstawiły się im liczniejsze, lecz gorzej uzbrojone i nieprzygotowane siły irackie. Składały się one z:
- regularnej armii irackiej, liczącej według różnych szacunków od 280 000 do 350 000 żołnierzy,
- Gwardii Republikańskiej, składającej się z czterech dywizji pancernych, liczących od 50 000 do 80 000 doborowych żołnierzy,
- oddziałów „fedainów Saddama” – słabo uzbrojonych, ale zdeterminowanych oddziałów paramilitarnych liczących od 20 000 do 40 000 członków.
W sumie siłom inwazyjnym opierało się ok. trzynastu dywizji piechoty, dziesięciu dywizji zmechanizowanych lub pancernych i kilku oddziałów sił specjalnych. Siły powietrzne i marynarka Iraku nie odegrały w konflikcie żadnej istotnej roli.
Konflikt, jakkolwiek do działań przygotowywano się już od kilku miesięcy, rozpoczął się formalnie od odezwy prezydenta USA George’a W. Busha, który domagał się od prezydenta Iraku Saddama Husajna i jego dwóch synów – Udaja i Kusaja, aby opuścili swój kraj w ciągu 48 godzin. Saddam Husajn kilka godzin później odmówił opuszczenia Iraku. Następnego dnia Ari Fleischer, rzecznik prasowy prezydenta USA, ogłosił, że Stany Zjednoczone Ameryki zaatakują Irak niezależnie od tego, czy Saddam Husajn opuści swój kraj, czy też nie, i że ostatecznym celem ataku będzie całkowite oczyszczenie tego kraju z sił wiernych Saddamowi Husajnowi i partii Baas.
Działania wojenne Stanów Zjednoczonych zostały oficjalnie nazwane „Operation Iraqi Freedom”, działania Wielkiej Brytanii były prowadzone pod nazwą „Operation Telic”, zaś siły australijskie nazwały swoje działania „Operation Falconer”.