Hipersomnia idiopatyczna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Hipersomnia idiopatyczna[1] – zaburzenie neurologiczne charakteryzujące się przede wszystkim nadmierną sennością w ciągu dnia; zazwyczaj utrzymuje się do końca życia powodując u chorego szereg problemów w codziennym funkcjonowaniu. Poziom świadomości społecznej na temat tego zaburzenia jest bardzo niski, co prowadzi do stygmatyzacji dotkniętych jednostek i sprzyja ich wykluczeniu socjalnemu. Aktualnie uznane za nieuleczalne; można jedynie zapobiegać objawom przy pomocy leków używanych w walce z narkolepsją, lecz nie jest to zupełnie skuteczne. Finansowanie badań na temat tego zaburzenia jest bardzo rzadkie.
W literaturze medycznej hipersomnia idiopatyczna określana jest również jako IH, IHS, hipersomnia pierwotna, hipersomnia centralna, hipersomnia pochodzenia mózgowego. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV) definiuje ją jako EDS (nadmierna senność – Excessive daytime sleepiness) bez narkolepsji lub powiązanych cech innych zaburzeń snu, takich jak bezdech senny, które mogą powodować hipersomnie wtórną, toteż uważana jest za podgrupę hipersomni pierwotnych.